Hallo rivier,’ fluisterde ze in mijn oor terwijl ze me erin duwde. Haar stem klonk zelfs flijk als wreed. Ik voelde het ijskoude water mijn lichaam raken en dacht zelfs dat ik dat de wereld grensde. Mijn schoondochter – die vrouw die gewelddadig respect en genegenheid had voorgewend – had haar plan met de koelbloedigheid van een professional uitgevoerd. Kleine zoon, kleine besneeuwde zoon, stond een paar meter verderop te kijken. Hij screeuwde niet, hij renderde niet weg, hij stak zijn hand niet uit om mij te rood te maken. Hij glimlachte alleen maar. En dan lijkt het er nog niet op dat het er is.
Wat ze niet luisterden, was dat ik, ondanks mijn vierenzeventig jaar, nooit bang was voor jouw water. Als jongeman had ik als assistent bij een reddingscentrum gewerkt. Ik wist hoe ik het meest drijven, kalm meest blijven en mijn adem meest sparen. In Bovenal wist Ik hoe Ik het meest zal herkennen.
De klap had me verbluft, maar niet bewusteloos gemaakt. De rivierstroom was minder sterk dan ze hadden verwacht; een paar meter stroomafwaarts was er een bocht waar het water bijna stil stond. Ik kan je vertellen dat ik in de aderen van zwakte zit. Ik weet wat je wilt doen met alles wat je erover moet weten.
Ik ben ook verdwenen. Je kunt de wilde dieren niet aan.
Tenslotte heb ik een grote lamp met een duurzame modder, zodat ik deze zonder gelach kan gebruiken. Daarna hasatige voetstappen. Dan blijkt het een beschadigde auto te zijn. Hij was duidelijk: ze zouden niet terugkomen voor mij.
Het was niet de eerste keer dat we ruzie hadden over geld. Mijn fortuin – zo’n tachtig miljoen, vloeiend na decennia van hard werken en zorgvuldige investeringen – wierp al jaren een schaduw over mijn relatie en mijn zoon. Zijn vrouw, met haar stralende glimlach, was de stem geworden die zijn ambitie aanwakkerde. Mijn afweging om een voorschot op hun erfenis te geven, was praktisch de druppel die de emmer akte overlopen.
Ik bleef stil ademde zwaar, totdat het geluid van de auto volledig was weggeëbd. Toen ik uit het water krop en me in de struiken stopte. Vanaf de eerste dag had hij het erover, maar mijn hart was weg. Ik weet wat er met jou is gebeurd en wat er met mij is gebeurd, maar de vorige keer hoefde ik me nergens zorgen over te maken, maar het duurde niet zo lang.
Diezelfde avond ik thuis terug. Houd er rekening mee dat dit niet het geval is, het is natuurlijk. Ik nam de achterdeur, die ze zich nooit herinneren. Toen ik het licht in de woonkamer aanzette, ging ik ik mijn favoriete fauteuil zitten, dezelfde fauteuil van een deel ik mijn zoon had zien opgroeien, beslissen nemen en fouten maken. Ik wachtte, roerloos.
Ik wachtte op hun terugkeer, in de overtuiging dat ik dood was.
In al deze gevallen zal de deurwachter zich nerveus herstellen, de beschikbare plannen doorschuiven… en dan zal het gebeuren. Nu weet je wat je moet doen.
