We hebben het allemaal wel eens gezien: een gebalde vuist, de duim onder de wijsvinger en middelvinger. Een klein, bijna kinderlijk gebaar… maar toch vol verrassend rijke symboliek. Hoewel het tegenwoordig enigszins vergeten is, heeft dit gebaar tijdperken, regio’s en zelfs families overstegen. Soms betekende het « nee », soms « bescherm jezelf », soms « ik maak maar een grapje ». Hoe komt het dat een simpele gevouwen duim zoveel verhalen kan vertellen? Dat gaan we samen onderzoeken.
Een beleefd maar vastberaden « nee » uit een ander tijdperk.
In veel Franse dorpen uit de 19e eeuw was dit een discrete manier om een verzoek af te wijzen, aandringen te sussen of onenigheid te uiten zonder je stem te verheffen. Stel je een overdreven nieuwsgierige buurman of een overijverige verkoper voor: een simpel gebaar vanachter het raam was genoeg om alles te zeggen. Geen uitbarsting, geen conflict… gewoon een subtiel en ironisch gebaar.
