De ogen van de man gingen zwakjes open. « Ik… ik viel. »
« Drink wat water, » zei Ethan, terwijl hij voorzichtig zijn hoofd optilde.
Hij hoestte, maar nam een paar slokjes. « Dank jullie wel, jongens. Mijn naam is meneer Turner, en ik vrees dat ik een flinke puinhoop heb gemaakt. »
« Wat is er gebeurd? » vroeg Mason.
“Ik voelde me duizelig… en voor ik het wist lag ik op de grond.”
Toen ze een ambulance probeerden te bellen, raakte hij in paniek. « Nee. Ik moet gewoon naar huis. »
« We laten je niet in de steek, » zei Mason vastberaden.
Met de jongens aan zijn zijde leidde meneer Turner hen over een smal zandpad naar zijn huis. Toen ze daar aankwamen, bleven beide jongens staan.
De caravan was oud: de zijkanten waren doorgeroest, de ramen waren met karton gerepareerd en de constructie stond scheef alsof hij elk moment kon instorten.
“Woon jij hier?” zeurde Mason.
Meneer Turner knikte verlegen. Hij probeerde hen te betalen met één appel – alles wat hij had.
« Daar hebben we je niet mee geholpen, » zei Ethan zachtjes.
De volgende dag kwamen de jongens terug met boodschappentassen gevuld met alles wat ze konden sparen: voedsel, blikvoer en materiaal om zijn ramen te repareren. Meneer Turner moest bijna huilen.
Vanaf dat moment kwamen ze twee keer per week langs. Wat begon als liefdadigheid, groeide uit tot iets diepers. Meneer Turner werd familie.
Op warme middagen zaten ze buiten terwijl hij zijn wijsheden deelde.
« Weet je wat iemand tot een geweldig mens maakt? » vroeg hij eens.
« Wat? » antwoordde Mason.
“Een groot man doet het juiste als niemand kijkt.”
Ethan slikte. « We willen gewoon mensen helpen. Daarom willen we leraar worden. »
« Leraren, » glimlachte meneer Turner. « De wereld heeft meer van jullie nodig. »
Maanden gingen voorbij. Toen, op een lentemiddag, veranderde alles.
« Meneer Turner? » riep Ethan bij de deur van de caravan.
Stilte.
De deur kraakte open. De caravan was leeg.
Ze doorzochten het bos, belden het ziekenhuis, smeekten de politie. Niets. Weken verstreken. De zaak was gesloten.
Het leven gaat door. Ze zijn afgestudeerd, 18 geworden en dromen nog steeds van een studie die ze zich niet konden veroorloven.
Toen kreeg Ethan op een ochtend een telefoontje.
« Mijn naam is Jonathan Reed. Ik ben de advocaat van uw vriend, meneer Turner. Kom alstublieft naar mijn kantoor. »
Mason kreeg dezelfde oproep.
