Die middag zaten ze tegenover de advocaat. Een verzegelde envelop lag op het bureau.
« Het spijt me, » zei Jonathan zachtjes. « Meneer Turner is twee weken geleden overleden. »
Mason schudde zijn hoofd. « Nee… »
Jonathan schoof de envelop naar hen toe. « Hij heeft dit voor jullie achtergelaten. »
Ethan opende het.
“Mijn lieve Ethan en Mason,
Als je dit leest, ben ik weg. Het spijt me dat ik verdwenen ben – ik was bang om je de waarheid te vertellen.
Ik ben niet altijd een arme oude man geweest. Ik heb ooit een bedrijf gerund dat miljoenen waard was. Maar mijn familie hield nooit van me – ze hielden van mijn geld. Dus ik ben weggegaan. Ik heb die stacaravan gekocht en ben eenvoudig gaan leven. Maar ik was nog steeds alleen.
Toen vond je me. Je hielp me zonder er iets voor terug te krijgen. Je gaf me het gevoel dat ik ertoe deed.
Bedankt dat jullie me de liefde gaven die ik nooit heb gehad. Bedankt dat jullie de kleinzonen waren waar ik van droomde.
Met al mijn liefde,
Turner.”
