Hij deed een stap dichterbij en boog zich naar mijn oor:
“Zolang je zoon er niet is… pak de hamer en breek de tegel achter het toilet in de badkamer. Niemand mag het weten.”
Ik moest onwillekeurig lachen – ik dacht dat de oude man zijn verstand had verloren.
“Waarom de renovatie verpesten? We verkopen dit huis binnenkort…”
Maar hij onderbrak me abrupt en kneep met zijn magere handen in mijn vingers:
“Je man bedriegt je. De waarheid ligt voor hem.”
Er was iets in zijn ogen dat ik niet kon negeren. Hij was bang. Bang alsof zijn leven van dit gesprek afhing.
Ik voelde de angst in mijn borst opkomen. Eerst wilde ik het negeren, maar de nieuwsgierigheid nam het over.
Een half uur later stond ik in de badkamer. Er was niemand thuis. Ik deed de deur op slot, pakte de hamer uit de kast en aarzelde lang voordat ik op de muur sloeg. Ik staarde naar de gladde, witte tegels die mijn man er zelf zorgvuldig had gelegd. « Ze breken? Wat als mijn schoonvader gewoon aan het ijlen is? »
Maar mijn handen tilden de hamer vanzelf op. De eerste slag was zacht – de tegel barstte slechts. De tweede – harder – er viel een stuk af dat met een doffe dreun op de tegelvloer terechtkwam. Ik hield mijn adem in en scheen met mijn zaklamp.
Achter de tegel zat een donker gat. En in dat gat zat iets…
Mijn handen trilden. Ik stak mijn vingers in het gat en voelde een ritselende zak. Mijn hart bonkte in mijn slapen. Ik trok hem er langzaam uit. Een oude plastic zak, vergeeld door de tijd, leek onschadelijk. Maar zodra ik hem opende — ik bedekte mijn mond met mijn hand om niet van schrik te gillen. Binnenin zaten… (Vervolg in eerste reactie)
Binnenin zaten tanden. Echte menselijke tanden. Heel veel. Tientallen, misschien wel honderden.
Een rilling liep over mijn rug. Ik liet me op de koude tegels zakken en klemde de tas tegen mijn borst. Er was maar één gedachte in mijn hoofd: dit kan niet waar zijn…
Ik liep zenuwachtig heen en weer in de kamer totdat ik uiteindelijk besloot naar mijn schoonvader te gaan. Toen hij de tas zag, zuchtte hij diep.
