‘Wat is er in hemelsnaam aan de hand, Emily?’ snauwde hij, luid genoeg zodat iedereen in de kamer het kon horen. ‘Heb je enig idee hoe gênant het was om uit Macy’s gegooid te worden omdat je « besloot » te gaan bevallen?’
De verpleegster verstijfde. De dokter vloekte binnensmonds.
En voor het eerst sinds de weeën begonnen… voelde ik iets sterkers dan angst. Woede.
Op het moment dat Evans woorden door de spoedeisende hulp galmden, viel er een stilte over het medisch team: eerst van ongeloof, daarna van afschuw. De dienstdoende arts, dr. Patel, stond als een schild tussen ons in.
‘Meneer,’ zei hij, zijn stem gespannen van woede, ‘uw vrouw verkeert in kritieke toestand. Als u hier niet bent om haar te steunen, moet u vertrekken.’
Maar Evan was nog niet klaar. Hij wees naar me, zijn gezicht vertrokken van frustratie. ‘Je had kunnen bellen! In plaats daarvan lig je hier als een zwerver op de veranda…’
‘Het is genoeg,’ snauwde dokter Patel.
Een verpleegster raakte voorzichtig mijn arm aan. ‘Emily, we gaan je nu naar de operatiekamer brengen. Blijf bij ons, oké?’
Ze kon niet spreken. Ze beefde te veel: van pijn, uitputting en vernedering. Jenna, nog steeds in haar sportkleding, verscheen buiten adem achter Evan.
‘Ik vond haar op de grond,’ zei ze, terwijl ze hem boos aankeek. ‘Zonnesteek, uitdroging, actieve weeën. Als ik vijf minuten later was gekomen…’
‘Bemoei je met je eigen zaken,’ snauwde Margaret terwijl ze achter haar zoon aan kwam lopen. ‘Dit is een familiekwestie.’
‘Nee,’ zei Jenna, haar stem kalm en ijzig. ‘Dit is een kwestie van menselijke fatsoenlijkheid.’
De verpleegkundigen namen mijn brancard mee. Evan probeerde ons te volgen, maar de beveiliging hield hem tegen totdat ik veilig in de operatiekamer was.
De operatie was chaotisch. De hartslag van een van de tweelingen daalde snel. Ik raakte steeds even buiten bewustzijn en ving flarden van gesprekken op: dalende bloeddruk, infuus, voorbereidingen voor de NICU. Ik herinner me dat ik dacht: Mijn baby’s hebben hier niet om gevraagd. Dit verdienden ze niet.
Toen ik wakker werd, lag ik in de herstelkamer met twee kleine couveuses naast me. Mijn zoons – Noah en Liam – waren klein maar stabiel. Ik huilde stilletjes, overweldigd door opluchting.
Jenna zat naast mijn bed. Ik knipperde met mijn ogen. ‘Ben je gebleven?’
Ze knikte. ‘Iemand moest het doen.’
Voordat ze kon antwoorden, onderbrak Evan haar opnieuw. ‘We moeten praten,’ eiste hij.
Jenna stond meteen op. ‘Niet nu. Ze is net wakker geworden na de operatie.’
‘Ze is me een verklaring verschuldigd,’ hield hij vol. ‘Mama en ik moesten al onze tassen in het winkelcentrum achterlaten. Een hele dag verpest.’
Ik was sprakeloos. Ik trok bijna mijn infuus eruit toen ik probeerde te gaan zitten.
‘Een verpeste dag?’ fluisterde ik. Mijn stem brak, maar klonk sterker dan ik had verwacht. ‘Onze kinderen zijn bijna omgekomen.’
Margaret stapte naar voren. ‘Houd op met mijn zoon de schuld te geven. Als je niet zo overdreven had gereageerd…’
‘Wegwezen,’ klonk een stem vanuit de deuropening. Het was weer dokter Patel. ‘Als u mijn patiënt blijft lastigvallen, zal ik de beveiliging van het ziekenhuis opdracht geven u te verwijderen.’
Evan gooide zijn handen in de lucht. ‘Ongelooflijk. Iedereen doet alsof ze een slachtoffer is.’
Jenna deed een stap in zijn richting. ‘Hij is het .’
Hij sneerde: ‘Dat bespreken we thuis wel.’
‘Evan,’ zei ik zachtjes, ‘ik ga niet met je mee naar huis.’
Iedereen verstijfde: Evan, Margaret, zelfs Jenna.
‘Ik ga bij mijn zus logeren als ik uit het ziekenhuis word ontslagen,’ vervolgde ik. ‘En ik wil dat je bij me uit de buurt blijft totdat ik heb besloten wat ik verder ga doen.’
Evan stotterde. ‘Je meent het niet.’
