Maar hij deed het. Voor het eerst in jaren.
De maatschappelijk werkster van het ziekenhuis kwam de volgende ochtend vroeg bij me langs. Ze heette Caroline en had zo’n warme stem waardoor je je al veilig voelde voordat ze iets zinnigs zei. Ze zat naast mijn bed met een klembord.
‘Emily, het verplegend personeel heeft zich zorgen gemaakt over het gedrag van je partner. Ik wil graag een veiligheidsplan met je bespreken, als je daarmee instemt.’
Ik knikte. Mijn kinderen lagen een paar meter verderop in hun couveuses, hun kleine borstjes bewogen op en neer. Ik zou alles doen om ze te beschermen.
Het volgende uur hielp Caroline me alles te documenteren: mijn weeën, Evan die weigerde me naar het ziekenhuis te brengen, Margaret die mijn pijn bagatelliseerde, en ik die op de veranda in elkaar zakte. Jenna schreef een getuigenverklaring. Het ziekenhuis diende een officieel rapport in.
Later die middag kwam Evan alleen terug. Voor één keer leek hij zich ongemakkelijk te voelen. Hij sleepte een stoel naast mijn bed.
‘Kijk,’ begon ze, terwijl ze oogcontact vermeed, ‘mama vindt dat we dit achter ons moeten laten. Het was een misverstand.’
Ik heb niets gezegd.
‘Ik bedoel, je weet hoe ze is,’ vervolgde hij. ‘Ze heeft me niet gedwongen . Ik vond het gewoon geen big deal. Je overdrijft dingen soms.’
Daar was het weer: mijn pijn werd gebagatelliseerd, mijn oordeel werd in twijfel getrokken.
‘Evan,’ zei ik zachtjes, ‘ik ben bijna dood gegaan.’
Hij trok een pijnlijk gezicht, maar bood geen excuses aan.
‘En de baby’s,’ fluisterde ik, terwijl ik naar de couveuses keek. ‘Ze ademden niet toen ze geboren werden. Op de NICU telde elke minuut.’
Hij wreef over zijn gezicht. ‘Ik weet het, ik weet het. En het spijt me dat je overstuur bent…’
‘Nee,’ zei ik. ‘Het spijt je dat je je ongemakkelijk voelt.’
Eindelijk keek hij me aan, hij keek me echt aan, en even zag ik verwarring, alsof hij de ernst van zijn daad werkelijk niet begreep.
‘Ik denk dat we in therapie moeten gaan,’ opperde ze zwakjes. ‘Misschien kunnen we dan weer normaal verder.’
‘Normaliteit,’ herhaalde ik. ‘Dat is het probleem.’
Die avond, nadat hij vertrokken was, kwam Jenna terug met een tas vol snacks en een zachte deken. ‘Je zus staat klaar voor je als je uit het ziekenhuis ontslagen wordt,’ zei ze. ‘Ze vertelde me dat ze de lakens in de logeerkamer al heeft verschoond en luiers heeft gekocht.’
Mijn ogen vulden zich met tranen. ‘Dankjewel… voor alles.’
Ze haalde haar schouders op. ‘Je verdiende hulp. Dat is alles.’
De tweeling bracht twaalf dagen door op de NICU. Gedurende die tijd kwam Evan twee keer op bezoek; elke keer keek hij op zijn horloge, klaagde hij over de parkeerkosten en vroeg hij wanneer hij er nou eens mee zou ophouden ‘er zo’n drama van te maken’. Margaret kwam helemaal niet op bezoek.
Tegen de tijd dat ik het ziekenhuis verliet, was de beslissing voor mij definitief.
Ik ben bij mijn zus ingetrokken, heb een maand later een scheiding aangevraagd en de volledige voogdij gevraagd. Mijn advocaat zei dat de medische dossiers alleen al een verwoestend beeld schetsten voor Evan.
De laatste keer dat we spraken, vroeg Evan of we ‘opnieuw konden beginnen’.
‘Dat kan,’ zei ik tegen hem. ‘Maar niet samen.’
Ik keek naar mijn kinderen – Noah die mijn vinger vasthield, Liam die op mijn borst sliep – en wist zonder enige twijfel dat weglopen meer dan alleen mijn leven had gered.
