De arts, die de bevalling van zijn ex-vriendin begeleidde, werd bleek bij het zien van de pasgeboren baby.
De kraamafdeling was die dag overvol. In een toonaangevend ziekenhuis in het hart van Mexico-Stad waren momenten van rust zeldzaam. Dr. Alejandro had net een keizersnede achter de rug toen hij een dringende opdracht kreeg: een patiënte in een vergevorderd stadium van de bevalling, bijna volledig ontsloten, had de dienstdoende arts nodig.
Hij trok snel zijn ziekenhuisjas uit en ging de verloskamer in. Maar toen hij de vrouw op de brancard zag liggen, verstijfde hij.
Het was Valeria – zijn ex-vriendin, de vrouw die zeven jaar lang zijn hand had vastgehouden en die hem plotseling zonder enige uitleg had verlaten. Nu stond ze daar, doorweekt van het zweet, met een op springen staande buik, haar telefoon stevig vastgeklemd, maar met een blik die, toen ze hem herkende, veranderde in verbazing en angst.
‘Bent u… de hoofddokter?’ fluisterde ze.
