Ze bewoog sneller dan ik kon reageren. Haar hand schoot naar voren en ik ving de metaalachtige glans op van de tang die ze in haar vuist had gebald. Voordat ik mijn stoel naar achteren kon schuiven of mijn armen kon opheffen om me te verdedigen, greep ze met haar vrije hand mijn haar vast en trok mijn hoofd opzij.
De tang klemde zich met verpletterende druk om mijn oor. De pijn schoot door mijn schedel, witheet en verblindend. Ik schreeuwde en probeerde me los te wrikken, maar haar greep verstevigde mijn haar. Ze trok aan de tang en probeerde zowaar mijn oor van mijn hoofd te trekken.
Bloed begon langs mijn nek te druppelen, warm en plakkerig. Door de waas van pijn heen hoorde ik Maisie gillen, Tyler schreeuwen, stoelen die over het hardhout schraapten.
Ik greep de polsen van mijn zus vast en probeerde het gereedschap van mijn oor te wrikken. Mijn vingers gleden over het metaal, glibberig van mijn eigen bloed. Ze maakte diep in haar keel geluiden, dierlijk en angstaanjagend.
Ik slaagde erin een hand om haar onderarm te krijgen en trok met al mijn kracht, waardoor ze eindelijk haar greep op mijn oor verloor. De opluchting duurde precies twee seconden.
De handen van mijn moeder sloten zich om mijn linkerarm. Mijn vader greep mijn rechterarm vast. Ze trokken me naar achteren en hielden me met schokkende kracht vast.
Ik staarde ze ongelovig aan, niet in staat te bevatten wat er gebeurde. Dit waren mijn ouders. De mensen die me hebben opgevoed, die me het verschil tussen goed en kwaad hebben geleerd, die me hadden moeten beschermen.
‘Laat haar maar doen wat ze wil,’ siste mijn moeder vlak bij mijn oor, haar adem warm tegen mijn wang. ‘Het gaat duidelijk niet goed met haar.’
‘Ben je gek geworden?’ Tyler stond op en liep naar ons toe, maar mijn vader keek hem zo aan dat hij even stopte met lopen.
‘Hou je hierbuiten,’ blafte mijn vader. ‘Dit is familieaangelegenheid.’
Mijn zus kwam weer op me af en hief de tang naar mijn gezicht. Ik verzette me tegen de greep van mijn ouders en slaagde erin een arm gedeeltelijk los te krijgen. Ik duwde tegen de borst van mijn zus, wanhopig om afstand tussen ons te creëren.
Ze deinsde een stap achteruit en op dat moment raakte de laars van mijn vader mijn ribben. De trap perste de lucht uit mijn longen. Ik boog zo ver mogelijk voorover, terwijl mijn moeder nog steeds mijn arm vasthield en naar adem snakte.
Sterren dansten aan de rand van mijn blikveld. Er voelde iets mis in mijn borst, een scherpe, stekende sensatie bij elke ademhaling.
‘Je verdient het dat je je zusje niet hebt geholpen,’ brulde mijn vader, zijn gezicht paars van woede.
Ik had hem nog nooit zo gezien. Nooit zo’n woede op mij of iemand anders gericht gezien. Hij trok zijn voet weer terug.
‘Mama!’, klonk de angstige stem van Maisie door de chaos heen.
Met tranende ogen zag ik haar met haar telefoon rommelen, haar kleine vingers trilden terwijl ze het scherm ontgrendelde. Ze huilde, de tranen stroomden over haar gezicht terwijl ze me aanstaarde, bloedend en ingeklemd tussen haar grootouders.
Mijn moeder liet mijn arm zo plotseling los dat ik bijna viel. Ze rende met angstaanjagende snelheid op Maisie af en stak in drie lange passen de eetkamer over.
‘Als iemand in dit huis iets vertelt,’ snauwde ze, terwijl ze de telefoon van mijn dochter pakte, ‘zal het niet goed aflopen.’
Maisie hield de telefoon van haar oma af en ging met haar rug tegen de muur staan. Mijn moeder greep er weer naar, en dit keer greep ze Maisies pols vast en draaide die zo hard dat mijn dochter het uitschreeuwde van de pijn. De telefoon kletterde op de grond.
De andere hand van mijn moeder ging omhoog, met de palm open, en boog naar Maisie’s gezicht.
Er brak iets in mij doormidden.
De pijn in mijn oor, de kwelling in mijn ribben, het verraad en de verwarring, alles samengebald in een kristalheldere woede.
Niemand raakt mijn dochter aan.
Niemand.
