Richards kaken spanden zich aan.
« Je moeder zou teleurgesteld zijn, Willow. Ze begreep hoe belangrijk connecties zijn. »
De wreedheid van het aanroepen van de herinnering aan mijn moeder om Victoria’s plannen te steunen, deed mijn maag omdraaien. Maar ik knikte, slikte mijn woede in en telde de minuten tot ik kon vertrekken. Waarom bleef ik terugkomen? Dat vroeg ik me elke vrijdagavond af.
De ultieme vernedering kwam twee weken later. Drake Construction had een hotelproject van 120 miljoen dollar in Back Bay binnengehaald, het grootste in de geschiedenis van het bedrijf. Ik had meer dan 200 uur in mijn vrije tijd aan een ontwerpvoorstel gewerkt, waarbij ik duurzame architectuur combineerde met de klassieke esthetiek van Boston. Dit was mijn kans om te bewijzen wat ik waard was, verder dan mijn achternaam.
De bestuursvergadering was gepland voor dinsdag om 14.00 uur. Ik was er vroeg, mijn portfolio en presentatiemateriaal perfect voorbereid. Maar toen ik de vergaderzaal binnenkwam, zat Victoria er al te kletsen met de bestuursleden alsof ze oude vrienden waren.
« O, Willow, » zei ze, terwijl ze me nauwelijks aankeek. « Ik ben bang dat er iets is veranderd. We hebben besloten om in plaats daarvan met het ontwerpteam van Hartman International in zee te gaan. »
“Maar het bestuur zou mijn voorstel beoordelen.”
“Schatje, dit is een echt project, geen schoolopdracht.”
Ze glimlachte naar de bestuursleden, die ongemakkelijk heen en weer schoven.
« Ik weet zeker dat je kleine schetsjes prachtig zijn, maar Hartman heeft ervaring met luxe woningen. Je snapt het toch wel? Je ontwerpt zulke mooie woningen in de middenklasse. »
Ik keek naar mijn vader, die aan het hoofd van de tafel zat en naar zijn telefoon zat te kijken.
« Pa- »
Hij keek niet eens op.
« Victoria heeft gelijk. Dit project vereist bewezen expertise. »
Ik stond daar, met 200 uur werk in mijn handen, en keek toe hoe Victoria mijn ongeopende portfolio in de prullenbak naast haar stoel gooide.
« De vergadering begint over 5 minuten, » kondigde ze aan. « Ik neem aan dat je echt werk te doen hebt bij je… hoe heet dat ook alweer, Brennan? »
Die avond, alleen in mijn appartement, opende ik mijn laptop en vond een onverwachte e-mail van Margaret Sullivan, gemarkeerd als vertrouwelijk met Eleanor Drake Estate. Mijn handen trilden toen ik de onderwerpregel las.
Wat betreft uw erfenis: er is een dringende planning.
Alles stond op het punt te veranderen. Kun je het geloven? Een vader die zijn vrouw het werk van zijn dochter laat vernielen zonder er ook maar naar te kijken. Maar wacht, je hebt nog niet gehoord over het geheim dat mijn moeder acht jaar lang bewaarde. Wil je weten hoe Victoria en Richard uiteindelijk voor hun wreedheid hebben moeten boeten? Abonneer je dan en klik op de bel voor meldingen. Geloof me, de gerechtigheid die hun ten deel valt, is bevredigender dan je je kunt voorstellen.
Diezelfde avond kwam Marcus langs met Chinees afhaaleten en zag me staren naar Margaret Sullivans e-mail. Marcus was niet zomaar mijn vriend van drie jaar. Hij was een advocaat gespecialiseerd in fusies en overnames die genoeg familiedrama’s in het bedrijfsleven had gezien om er een te herkennen.
« Laat me raden, » zei hij, terwijl hij het eten neerzette. « Wéér een ramp met het vrijdagdiner. »
Erger nog. Ze hebben mijn voorstel voor de Backbay weggegooid zonder het zelfs maar te openen.
Ik liet hem de e-mail zien.
“En nu dit.”
Marcus las het aandachtig en zijn uitdrukking werd ernstig.
« Willow, dit is van Sullivan and Associates. Zij regelen geen simpele nalatenschappen. Wat je moeder je ook heeft nagelaten, het is belangrijk. »
Hij had gelijk over meer dan alleen het advocatenkantoor. Het afgelopen jaar had Marcus me zachtjes aangespoord om afstand te nemen van mijn toxische familie. Hij had zelfs voorgesteld om naar New York te verhuizen, waar zijn kantoor hem een leidinggevende positie had aangeboden.
« We kunnen helemaal opnieuw beginnen, » zei hij, terwijl hij mijn hand pakte. « Geen vrijdagavonddiners meer. Geen Victoria meer. Niet meer toekijken hoe je vader haar boven jou verkiest. »
« Ik kan niet weg. Nog niet. »
« Waarom niet? »
Ik keek nog eens naar de e-mail.
« Omdat er iets onafgemaakt is. Iets over de nalatenschap van mijn moeder dat mijn vader me nooit heeft verteld. »
Marcus bestudeerde mijn gezicht.
« Je weet wel wat, hè? »
Ik heb me altijd afgevraagd waarom de levensverzekering van mijn moeder maar $ 100.000 bedroeg. Ze was zo nauwgezet in haar planning. En waarom is mijn vader zo snel hertrouwd? Waarom doet Victoria alsof ze alles bezit terwijl ze een huwelijkscontract heeft getekend?
« Wat zeg je? »
« Ik zeg dat mijn moeder misschien precies wist wie mijn vader was. En misschien heeft ze me beschermd op manieren die ik nu pas begin te begrijpen. »
Marcus kneep in mijn hand.
« Dan blijven we en zoeken we uit wat je moeder je echt heeft nagelaten. Maar Willow, beloof me dat we, als dit eenmaal is opgelost, ons eigen leven opbouwen. »
« Ik beloof het. »
Drie dagen later kreeg ik een onverwacht telefoontje van Thomas Grant, CFO van Drake Construction. Thomas had jaren geleden met mijn moeder samengewerkt toen zij hielp bij het opzetten van de financiële structuur van het bedrijf.
« Willow, kun je me ontmoeten bij Café Nero? Niet op kantoor. Kom alleen. »
Toen ik aankwam, zag Thomas er uitgeput uit. Hij schoof met trillende handen een map over de tafel.
« Ik loop al drie jaar met dit schuldgevoel rond, » begon hij. « Je moeder was mijn mentor. Ze heeft me alles geleerd over bedrijfsfinanciering. En ik heb Victoria zien vernietigen wat Eleanor heeft opgebouwd. »
Ik opende de map. Er zaten bankafschriften, facturen en transactiegegevens in van drie jaar. Mijn adem stokte toen ik de patronen zag: betalingen aan vijf bedrijven waar ik nog nooit van had gehoord: Evergreen Consulting, Lux Marketing Solutions, Infinity Design Group, Meridian Supplies en Zenith Management.
« Het zijn lege vennootschappen, » legde Thomas uit, « allemaal geregistreerd op naam van Victoria’s Associates. Kijk eens naar de bedragen. »
