Mama hief haar glas op de bruiloft van mijn zus met 300 gasten en vroeg me toen: « Wanneer is jouw beurt? »
Ik zei: « Acht maanden geleden. Je was uitgenodigd. Je favoriete dochter heeft het in de prullenbak gegooid. »
Het landgoed Montgomery ruikt naar dennen en kaneel, maar het zou net zo goed formaldehyde kunnen zijn. Ik sta midden in de woonkamer, mijn vingers omklemmen een crèmekleurige geschenkdoos met zijden lint, en ik kan mijn ogen niet afhouden van wat erin zit. Een levenslang VIP-lidmaatschap van Last Chance Love, een app die specifiek gericht is op wanhopige singles boven de 30. En daaronder een hardcover boek met gouden reliëfletters: Hoe je geluk vindt als je alleen sterft.
Het vuur knettert in de marmeren open haard achter me. Buiten, door de openslaande deuren, valt de sneeuw in dikke, stille lagen, die het verzorgde terrein bedekken. Maar in deze kamer heeft de kou niets te maken met het decemberweer.
Bella giechelt. Het geluid is hoog en scherp en weerkaatst als brekend glas tegen het gewelfde plafond.
« Ik zag het op TikTok, » zegt mijn zus, haar stem druipt van de valse zoetheid. « De recensies waren geweldig. Vijf sterren voor vrouwen die het traditionele daten hebben opgegeven. »
Ik kijk niet op. Ik blijf maar staren naar die afschuwelijke roze app-kaart, naar de cartoonillustratie van een verwelkende bloem die vrouwen zoals ik zou moeten voorstellen. Vrouwen die zogenaamd overleden zijn.
“Neem het, lieverd.”
De stem van mijn moeder snijdt door de kamer. Trinity Montgomery zit op de ivoren bank, haar houding zo stijf dat ze uit hetzelfde marmer gehouwen zou kunnen zijn als de open haard. « Bella maakt zich gewoon zorgen over je toekomst. Laat je ego je niet voor altijd tot een oude vrijster maken. »
Mijn vader zegt niets. Richard Montgomery staat bij de barwagen, bourbon in een kristallen glas ronddraaiend, en bestudeert de amberkleurige vloeistof alsof er antwoorden in zitten die hij niet met me wil delen. Zijn zakenpartner, Harrison Sterling, schuift ongemakkelijk heen en weer in de leren fauteuil naast hem. Preston Sterling, Bella’s verloofde, tuurt plotseling en intens geconcentreerd naar zijn telefoon.
Ik doe de doos dicht. Langzaam. Mijn handen trillen niet, hoewel het voelt alsof er iets in mijn borstkas openbarst.
Acht maanden. Het is acht maanden geleden dat ik die uitnodigingen verstuurde, dat ik drie avonden aan mijn eettafel in Austin heb doorgebracht met het uitkiezen van het perfecte karton en het met de hand knopen van fluwelen linten. Driehonderd gram, het soort dat kwaliteit uitstraalt als je het vastpakt.
Nate keek me vanuit de deuropening aan, met zijn armen over elkaar en een bezorgde blik.
« Weet je zeker dat je ze niet hoeft te bellen? », had hij gevraagd.
