Later die avond, nadat de straatverlichting was aangegaan en de buurt zich had klaargemaakt voor de nacht, pleegde ik het telefoontje. Het was kort, bondig en recht door zee.
‘We hebben een probleem,’ zei ik. ‘Burgerlijke inmenging. Vandalisme. Misschien is het verstandig om morgenochtend iemand te sturen.’
Er viel een korte stilte aan de andere kant van de lijn, gevolgd door een kalm antwoord: « Begrepen. »
Klik.
Jack keek me vanuit de andere kant van de woonkamer aan. « Stuurden ze iemand? »
Ik knikte. « Ja. Vroeg. »
Jack strekte zijn armen boven zijn hoofd uit en grijnsde. « Goed zo. Ik wil dat ze klaarwakker is als het gebeurt. »
De zon was nog niet helemaal opgekomen toen we de volgende ochtend naar buiten stapten. En toen, alsof het zo moest zijn, kwam de zwarte SUV de hoek om rollen en stopte langzaam voor Lindseys huis.
Het bestuurdersportier ging open en een man stapte uit. Hij droeg een maatpak in zwart, een smetteloos wit overhemd en glanzende schoenen die nauwelijks geluid maakten toen hij de straat overstak. Zelfs in het vroege ochtendlicht droeg hij een donkere zonnebril.
Hij bleef even naast me staan en knikte even. Ik knikte terug.
Samen staken we de straat over en stapten we Lindsey’s veranda op. Ik belde aan.
Na een paar seconden ging de deur krakend open.
Lindsey stond daar in een pluizige roze badjas, met een warrige bos blond haar op haar hoofd en een witte mok in beide handen met de tekst: Live, Laugh, Love.
Ze knipperde even met haar ogen terwijl ze ons opnam. « Ehm… hallo? »
De agent glimlachte niet. Hij greep in zijn jas, haalde een dunne leren portemonnee tevoorschijn en opende die, waarna hij zijn badge en identiteitsbewijs liet zien.
‘Mevrouw,’ zei hij kalm, ‘vanwege uw handelingen van gisterenochtend wordt u nu onderzocht voor het belemmeren van een lopende undercoveroperatie van de federale overheid.’
Het kleurde niet meer uit Lindseys gezicht. Ze opende haar mond, maar er kwam geen geluid uit.
‘Ik… ik begrijp het niet,’ zei ze uiteindelijk. ‘Welke operatie?’
‘U gaf opdracht tot het wegslepen van twee gemarkeerde overheidsvoertuigen ,’ vervolgde de agent, nog steeds met een kalme en formele toon. ‘U hebt daarbij twee ingebedde federale agenten gestoord en hun positie in gevaar gebracht.’
‘Dat wist ik niet!’ stamelde ze. ‘Ik bedoel, ik dacht dat ik me gewoon aan de regels van de Vereniging van Huiseigenaren probeerde te houden!’
‘U hebt nagelaten de voertuigen te controleren voordat u tot verwijdering overging’, antwoordde hij zonder met zijn ogen te knipperen. ‘Daardoor hebt u een lopend federaal onderzoek vertraagd en geschaad. De kosten en verliezen als gevolg van uw handelen bedragen in totaal vijfentwintigduizend dollar.’
Haar mond viel open. De mok gleed uit haar handen en viel met een harde klap op de veranda, waarna hij in stukken brak.
Jack stapte naar voren, met zijn handen in de zakken van zijn hoodie. « Misschien moet je de volgende keer niet de sheriff van de buitenwijken spelen, » zei hij droogjes.
Ze keek naar de gebroken mok alsof die misschien kon verklaren hoe dit allemaal zo mis had kunnen gaan.
De agent knikte lichtjes. « U wordt door ons kantoor gecontacteerd voor verdere stappen. Tot die tijd mag u het gebied niet verlaten. Neem geen contact op met de betrokkenen. Vernietig geen documenten of dossiers. »
Ze knikte nauwelijks. Haar mond stond nog steeds open.
