Eleanor verstijfde en klemde de map met documenten tegen haar borst. Door de kier in de kantoordeur hoorde ze Carolines stem: droog en geïrriteerd.
‘Ze had allang terug moeten zijn,’ mompelde Caroline. Een man antwoordde met een diepere, onbekende stem: ‘Als ze er niet is wanneer het aftellen begint, verliest u uw compensatie.’
De schadevergoeding. De levensverzekering van Eleanor.
Met een bonzend hart opende ze het raam, biddend dat Caroline niet naar boven zou komen. Maar toen sprak Caroline woorden uit die haar bijna de adem benamen: « Als dit voorbij is, zullen we met Ethan afrekenen. Hij heeft al te veel gehoord. »
De man – Mark Sanders – zuchtte instemmend. « We zijn snel klaar. »
Eleanor aarzelde geen seconde langer. Ze greep het bewijsmateriaal vast en sprong uit het raam op de begane grond. Een felle pijn schoot door haar enkel toen ze de grond raakte, maar ze rende – mank en hijgend – naar haar auto. Ze belde 112 en stuurde foto’s van alles wat ze had gevonden.
Toen de politie arriveerde, werd Mark al ter plekke gearresteerd, maar Caroline was al via de achterdeur ontsnapt.
Eleanors opluchting verdween als sneeuw voor de zon toen ze terugkeerde naar Rays appartement en zag dat de deur wijd open stond.
Ray lag bewusteloos op de keukenvloer.
Ethan was verdwenen.
