Op de salontafel lag een briefje, geschreven met Ethans trillende hand: « Oma, ze heeft me meegenomen. Ik ben bang. Ik bel je als het me lukt. »
Een paar seconden later ging de telefoon – van een onbekend nummer. Ethan fluisterde met trillende stem: « Oma… we zijn in een huis vlakbij een meer. Ze zei dat het Lakeview Farm heet. »
De verbinding werd abrupt verbroken.
De politie lokaliseerde het signaal via triangulatie en snelde naar de plek des onheils: een vervallen huis aan de rand van een meer, omringd door stervende dennenbomen. Binnen hield Caroline Ethan onder schot, terwijl ze als een in het nauw gedreven dier door de kamer ijsbeerde.
« Jullie hebben alles verpest! » riep ze toen Eleanor binnenkwam, gevolgd door de politieagenten. « Dit was allemaal bedoeld om ons te redden! »
« Jou redden, » antwoordde Eleanor zachtjes. « Niet ons. »
Caroline klemde haar wapen steviger vast. Ethan beefde.
En toen, in een vlaag van moed die Eleanor zich haar hele leven zou herinneren, beet Ethan met alle kracht van een wanhopig kind in de pols van zijn moeder.
Het schot werd gelost.
Maar de kogel miste zijn doel.
De politieagenten werkten Caroline tegen de grond en sleepten haar schreeuwend de kamer uit, terwijl Ethan zich in Eleanors armen wierp.
Het proces verliep snel. Caroline werd beschuldigd van poging tot moord, ontvoering, verzekeringsfraude en samenzwering. De rechtbank benoemde Eleanor tot Ethans wettelijke voogd, maar de overwinning was bitterzoet. Geen enkele moeder zou dat kunnen accepteren.
