Wacht, laat me niet alleen , wilde ik zeggen, maar er kwam geen stem uit mijn mond. Alleen gelaten, bleef ik maar huilen. Buiten scheen de zon. Hoewel ik zo verdrietig was, ging de wereld gewoon door alsof er niets aan de hand was. Mensen lachten, auto’s reden, vogels zongen. Maar mijn wereld stond stil.
Waarom? Waarom mijn kindje? Wat is er misgegaan? Vragen zonder antwoorden bleven maar door mijn hoofd spoken. Wat moet ik Lily vertellen? Mama en papa konden je geen broertje geven . Het kussen raakte doorweekt van mijn tranen. Alle kracht vloeide uit mijn lichaam. Ik begreep de zin van het leven niet meer. Als het zo pijnlijk zou zijn, was het misschien beter om…
Op het moment dat die gedachte door mijn hoofd schoot, ging de deur van de ziekenkamer langzaam open. Toen ik opkeek, zag ik een kleine schaduw. Het was Lily. Mijn dochter keek me aan, haar gezicht een masker van ernst.
‘Mama,’ zei een klein stemmetje.
‘Lily, je bent er,’ zei ik, terwijl ik mijn hand naar haar uitstreek.
Lily kwam langzaam naar mijn bed toe. Haar ogen waren gevuld met tranen, maar ik voelde ook een soort vastberadenheid en kracht. Het was een serieuze uitdrukking die een vijfjarig kind eigenlijk niet zou moeten laten zien.
‘Mama,’ zei Lily met trillende stem. ‘Wil je weten waarom de baby is overleden?’
Bij die woorden hield ik mijn adem in. « Wacht, Lily, wat zeg je nou? »
Mijn dochter haalde een kleine, roze iPad tevoorschijn. « Kijk eens, » zei ze, en draaide het scherm naar me toe.
Wat daar te zien was, was een ongelooflijke scène. Mark stond in onze keuken en mengde iets door mijn supplementen. Mijn wereld stortte opnieuw in.
‘Wat is dit, Lily? Wat is dit?’ Mijn stem brak.
Mijn dochter bediende het scherm met haar kleine vingertjes. De volgende video begon. Het was Mark weer, die het flesje met mijn supplementen opende. Nadat hij om zich heen had gekeken, haalde hij een klein zakje uit zijn zak. Het bevatte iets wat op wit poeder leek, dat hij zorgvuldig en voorzichtig door de capsules mengde, met bewegingen die geoefend leken. Aan de datum te zien, was het drie maanden geleden. Dat kwam precies overeen met het moment waarop mijn gezondheid achteruit begon te gaan.
Nee, dat klopt niet. Dit moet toeval zijn . Ik probeerde het wanhopig te ontkennen, maar diep vanbinnen begon ik de waarheid te begrijpen.
Lily bleef tussen schermen wisselen. Er werden veel foto’s opgeslagen. Foto’s van Mark die ‘s avonds laat in de woonkamer aan de telefoon zat. Foto’s van hem die een onbekende vrouw op een straathoek ontmoette. Die vrouw droeg het verpleegstersuniform van dit ziekenhuis. Ze glimlachten en praatten intiem met elkaar.
Vervolgens een audiobestand. Lily drukte op de afspeelknop.
Marks stem klonk luid. « Het duurt niet lang meer. Alles verloopt volgens plan. »
Een vrouwenstem antwoordde: « Weet je zeker dat het goed is? We worden toch niet betrapt? »
Mark antwoordde: « Het is prima. Het is perfect. Zodra het verzekeringsgeld binnen is, zijn we vrij. »
Verzekeringsgeld . Die woorden galmden door mijn hoofd. Ik had een levensverzekering met een hoge waarde. Mark had het twee jaar geleden aangeraden. Hij zei dat het voor het gezin was, voor het geval er iets zou gebeuren, en ik had zonder enig wantrouwen getekend.
Het geluid ging verder. De stem van de vrouw: « Maar wat als de baby geboren wordt? »
Marks stem, koud en definitief: « We laten het niet geboren worden. Als ik haar die medicijnen blijf geven, krijgt ze een natuurlijke miskraam. Dan is Jennifer emotioneel kapot. Daarna geef ik haar een flinke dosis slaapmiddelen en laat ik het lijken alsof ze zelfmoord heeft gepleegd vanwege postnatale rouw. Perfect plan, toch? »
Ik hoorde de vrouw lachen. « Je bent zo slim, Mark. Tien miljoen dollar. Een nieuw leven wacht ons. »
Hun gelach sneed door mijn oren. De kracht vloeide weg uit mijn hand waarmee ik de iPad vasthield. Ik kon het niet geloven. Ik wilde het niet geloven. Maar het bewijs lag recht voor mijn neus. Mark probeerde me te vermoorden. Hij had onze baby al vermoord. En hij zou het allemaal laten lijken op een ongeluk of een persoonlijke tragedie om het verzekeringsgeld op te strijken.
‘Lily,’ riep ik met trillende stem de naam van mijn dochter. ‘Hoe heb je… Wanneer heb je dat gedaan?’
De tranen stroomden over Lily’s wangen. « Papa was ‘s nachts stiekem aan het rondsluipen. Ik zag hem. Ik dacht dat hij iets raars aan het doen was, iets wat mama niet wist. Dus begon ik foto’s te maken met mijn speelgoed-iPad, » vertelde ze.
Aanvankelijk begreep ze niet wat hij aan het doen was, maar toen ze het opgenomen gesprek hoorde, besefte ze dat papa mama pijn wilde doen. ‘Ik was bang,’ fluisterde ze. ‘Maar ik dacht dat ik mama moest beschermen.’
Mijn vijfjarige dochter had zo’n angstaanjagende waarheid helemaal alleen onder ogen gezien. Wat moet ze bang zijn geweest. Wat moet ze zich angstig hebben gevoeld. Ik omhelsde Lily stevig. « Het spijt me, Lily. Mama heeft het niet gemerkt. Dank je wel. Dank je wel dat je er bent. » Het kleine lijfje van mijn dochter trilde in mijn armen.
‘Mama, ik was bang voor papa, maar ik wilde mama helpen,’ snikte ze. Bij Lily’s woorden stroomden mijn eigen tranen over mijn wangen en hielden niet meer op. Dit kind had gevochten om mij te beschermen.
In mijn hoofd begonnen gebeurtenissen uit het verleden zich met een huiveringwekkende helderheid met elkaar te verbinden. De frequente gezondheidsproblemen, de reden waarom de dokter zei dat er niets aan de hand was. De supplementen die Mark voor me had klaargemaakt, de moorddadige intentie die schuilging achter zijn vriendelijke glimlach. De telefoontjes midden in de nacht, de uitjes in het weekend – het maakte allemaal deel uit van het plan. Dat ik meer dan een half uur moest wachten voordat ik naar het ziekenhuis kon, was ook opzettelijk, om de toestand van de baby te verergeren. Het langzame rijden was ook bedoeld om tijd te winnen. Mijn baby is door Mark vermoord.
Woede borrelde in me op. Verdriet veranderde in een gloeiende haat. Maar tegelijkertijd voelde ik angst. Wat als Mark nu terugkwam? Wat als het volgende deel van het plan werd uitgevoerd? Alsof het een persoonlijke tragedie was, veroorzaakt door postnatale rouw, zou ik vermoord worden .
‘Lily, druk op de belknop,’ zei ik tegen mijn dochter.
Lily drukte meteen op de knop naast het bed. Enkele seconden later kwam er een verpleegster binnen. « Is er iets mis? »
‘Bel onmiddellijk de politie!’ riep ik wanhopig.
De verpleegster keek me verbaasd aan. « Kalmeer alstublieft. Wat is er gebeurd? »
‘Mijn man probeert me te vermoorden.’ Mijn stem trilde, maar ik zei het duidelijk. ‘Ik heb bewijs. Kunt u hier alstublieft naar kijken?’ Ik gaf de iPad aan de verpleegster.
De verpleegster keek naar het scherm en haar gezicht werd bleek. Ze speelde de video af, luisterde naar de audio en bekeek de foto’s. Haar uitdrukking veranderde van schok naar afschuw. « Ik neem onmiddellijk contact op met de politie, » zei ze en haastte zich de kamer uit.
Lily kneep in mijn hand. ‘Mama, het is oké. Je hoeft niet meer bang te zijn. Ik zal je beschermen.’ Bij de ongelooflijk sterke woorden van mijn vijfjarige dochter stroomden de tranen weer over mijn wangen. Maar deze keer was het niet alleen verdriet. Ik voelde ook hoop.
Tien minuten later kwamen twee politieagenten de ziekenkamer binnen. Ik legde alles uit: dat Mark drugs door mijn supplementen had gemengd, dat hij achter het verzekeringsgeld aan zat, dat hij samenspande met zijn geliefde, een v
erpleegster, en dat er een plan was om mijn dood als een persoonlijke tragedie te laten lijken. De politieagenten bekeken het bewijsmateriaal op de iPad en knikten ernstig.
“We zullen uw echtgenoot onmiddellijk in veiligheid brengen. Daarna zullen we ook de verpleegster identificeren waarvan we denken dat ze zijn medeplichtige is. Wees gerust, alles komt nu goed.”
