Mijn naam is Jennifer. Zeven jaar lang was mijn leven een toonbeeld van rustig, huiselijk geluk. Ik trouwde met Mark, een man wiens vriendelijkheid net zo grenzeloos leek als zijn ambitie. Hij werkte als verkoopmanager bij een farmaceutisch bedrijf, een baan die hem bezig hield, maar hij was een echtgenoot die ons gezin altijd op de eerste plaats zette. Onze vijfjarige dochter, Lily, een slim en vrolijk kind met mijn ogen en Marks glimlach, was onze grootste schat.
Nu, acht maanden zwanger, droeg ik een jongetje. Lily was zo enthousiast over haar broertje dat ze elke avond haar wang tegen mijn buik drukte en geheimpjes in zijn oor fluisterde. Ik werkte als verpleegster, een veeleisend maar bevredigend beroep, maar na Lily’s geboorte werd ik thuisblijfmoeder. Ik heb nooit spijt gehad van die keuze. De tijd die ik met mijn lieve gezin doorbracht, was het meest waardevolle voor me.
In het weekend maakte Mark altijd tijd voor ons. We gingen picknicken in het park, naar de film en deden alles waar Lily blij van werd. Hij droeg Lily op zijn schouders tijdens het wandelen, zijn lach galmde door de bomen, en hij zorgde altijd goed voor me. Hij was vooral voorzichtig sinds mijn buik groter werd tijdens deze zwangerschap, en hij wilde me niets zwaarder dan een handtas laten dragen.
Vanaf ongeveer de vijfde maand van mijn zwangerschap ging mijn gezondheid echter achteruit. Ik voelde me vaak duizelig en had last van aanhoudende misselijkheid die erger was dan de gebruikelijke ochtendmisselijkheid. Soms kreeg ik vreselijke, slopende hoofdpijn waardoor ik vlekken zag. Ik raadpleegde mijn gynaecoloog, maar die zei dat er geen afwijkingen waren en schreef het toe aan de belasting van een zware zwangerschap. Mark stelde me gerust en zei dat het niet anders kon. Ik gaf mezelf de schuld en dacht dat het kwam doordat mijn lichaam zwak was.
Mark heeft me door dit alles heen gesteund. Elke ochtend maakte hij een aantal supplementen voor me klaar – zwangerschapsvitamines, ijzer en een paar kruidencapsules waarvan hij zei dat ze tegen de misselijkheid zouden helpen. Hij gaf ze me met een glimlach en zei: « Neem deze en voel je beter, Jen. » Hij kookte ook vaker. Als ik hem in de keuken zag staan en hij tegen me zei: « Rust jij maar uit. Ik regel dit wel, » was ik oprecht dankbaar dat ik zo’n lieve, toegewijde echtgenoot had.
Maar de laatste tijd zat er iets me dwars. Een klein, koud knoopje van onrust in mijn maag. Mark belde stiekem midden in de nacht. Ik hoorde hem de slaapkamer verlaten, het zachte klikje van de deur, en het lage gemompel van zijn stem vanuit de woonkamer. Als ik er ‘s ochtends naar vroeg, benieuwd of het een werktelefoontje was, antwoordde hij nonchalant: « Ja, gewoon een klant uit een andere tijdzone. » Ook zijn weekendtrips naar kantoor waren toegenomen. Hij zei dat hij alleen wat documenten ging ophalen, maar soms was hij wel twee uur of langer weg.
Op een dag fluisterde Lily zachtjes, met haar kleine handje in het mijne: « Papa is altijd met iemand aan het praten. »
Ik aaide Lily over haar hoofd en legde uit: « Papa heeft het druk met werk, lieverd. » Lily knikte alleen maar zwijgend, maar ze zag er bezorgd uit. Ik dacht er niet te diep over na. Mark was een verantwoordelijke man, waarschijnlijk bezig met een groot project. Hij werkte hard voor ons gezin. Dat was wat ik mezelf wijsmaakte.
De baby in mijn buik bewoog energiek, een constante, geruststellende aanwezigheid. Nog even en dan ontmoeten we elkaar , dacht ik. Lily, Mark en ik keken er allemaal naar uit om nog een gezinslid te verwelkomen. Dat was wat ik geloofde. We waren het perfecte gezin en ik dacht dat dit geluk voor altijd zou duren.
Op dat moment wist ik nog niets. Ik wist niet hoe fragiel en vluchtig dit geluk was.
Het was nog twee weken tot mijn uitgerekende datum, maar die ochtend werd ik wakker met een plotselinge, scherpe pijn. Mijn buik deed pijn in regelmatige, samentrekkende golven. Dit zijn de weeën . Door mijn ervaring als verpleegkundige wist ik het meteen.
‘Mark, het doet pijn! De baby komt eraan!’ Ik schudde mijn man wakker.
Mark sprong op, keek verrast, maar herpakte zich snel. « Het is oké. We gaan meteen naar het ziekenhuis. » Hij kneep in mijn hand terwijl hij dit zei.
Maar Mark bleef staan. « Wacht even. Ik moet me klaarmaken, » zei hij, en verliet de slaapkamer.
Ik lag op bed te wachten en probeerde de pijn te verdragen. Twintig minuten verstreken. De weeën kwamen steeds dichter op elkaar en werden steeds heviger. « Mark, schiet op! » perste ik eruit, maar er kwam geen reactie. Ik hoorde geluiden uit de woonkamer, een lade die open- en dichtging, het geritsel van papieren. Wat is hij aan het doen? Ik kon door de pijn niet helder denken. Ik wilde gewoon naar het ziekenhuis.
Na ruim dertig minuten kwam Mark eindelijk terug. ‘Sorry, ik was op zoek naar de verzekeringspas,’ zei hij, maar zijn stem klonk vlak, zonder de urgentie die ik voelde.
Tijdens de autorit naar het ziekenhuis werd de pijn nog heviger. Mark reed tergend langzaam. « Alsjeblieft, schiet op, » smeekte ik.
‘We moeten voorzichtig rijden, Jen,’ antwoordde hij, zijn ogen strak op de weg gericht. Ik staarde uit het raam en bad dat we er snel zouden zijn.
Toen we eindelijk aankwamen, kon ik niet meer staan. Leunend op Mark liep ik naar de receptie van de kraamafdeling. De verpleegkundigen brachten snel een rolstoel en ik werd meteen naar een onderzoekskamer gebracht. Op het moment dat de arts de echo maakte, verstijfde zijn gezicht.
“De hartslag van de baby is erg zwak. Bereid je onmiddellijk voor op een spoedkeizersnede!”
De stem van de dokter klonk ver weg. Ik kon niet verstaan wat er gebeurde. « Wacht, wat bedoelt u? Dokter, gaat het goed met de baby? » vroeg ik wanhopig, maar de dokter antwoordde niet, hij bleef alleen maar instructies geven. Verpleegkundigen renden heen en weer. « De operatiekamer is klaar! » riep iemand.
Ik werd op de operatietafel gelegd. Terwijl ze de verdoving klaarmaakten, kwam Mark de kamer binnen. ‘Hou vol,’ zei hij, maar er klonk geen warmte in zijn stem. Het klonk koud en afstandelijk, alsof het hem niet echt aanging. Maar ik had te veel pijn en angst om dat te merken.
De operatie begon. Ik voelde mijn onderlichaam niet meer, maar ik voelde wel de gespannen sfeer. Alsjeblieft, baby, alsjeblieft, wees veilig . Ik bleef bidden. Dit is het broertje waar Lily zo naar uitkeek. Dit is de baby waar we op hebben gewacht.
Het enige geluid was het luide, methodische tikken van de klok in de operatiekamer. De tijd leek stil te staan. Na wat een eeuwigheid leek, stopten de bewegingen van de dokter. Hij draaide zich naar me toe. Op het moment dat ik zijn gezicht zag, begreep ik alles.
‘Het spijt me zo.’ De stem van de dokter trilde. ‘De baby… hij heeft het niet gehaald.’
Op het moment dat die woorden mijn oren bereikten, verstomde alle geluid in de wereld. « Nee, u liegt, » zei ik, mijn stem schor als een raspende kraak. « Dokter, wilt u alstublieft nog eens controleren? Alstublieft! »
De dokter boog diep. « De oorzaak is onbekend, maar de foetus verzwakte snel. We hebben alles gedaan wat we konden. »
Zelfs toen ik die woorden hoorde, kon ik het niet accepteren. Het is mijn schuld. Omdat mijn lichaam zwak was. Had ik het maar eerder gemerkt. Had ik maar beter voor mijn gezondheid gezorgd . Zelfverwijt stroomde over mijn wangen en de tranen bleven maar stromen. Het kleine leven dat in mij had geleefd… ik zou hem nooit ontmoeten.
Na de operatie werd ik naar een privékamer in het ziekenhuis gebracht. Mark kwam meteen binnenstormen. ‘Het is niet jouw schuld, Jen. Maak je geen zorgen,’ zei hij, terwijl hij me vasthield. Maar er was geen warmte in zijn armen. Zijn woorden klonken mechanisch, alsof hij een script voorlas. Ik merkte het niet. Of misschien wilde ik het niet merken. Ik was verblind door verdriet.
‘Ik ga even naar buiten,’ zei Mark, en hij verliet de kamer.
