De volgende ochtend wist hij wat hij moest doen.
« Lily, » zei hij zachtjes, terwijl hij naast haar knielde toen ze wakker werd.
« Je zult daar nooit meer terugkeren. Jij en Max… dit is waar jullie nu wonen. »
Haar ogen werden groot. « Je bedoelt… dat je wilt dat we blijven? »
Hij glimlachte, tranen vertroebelden zijn zicht.
‘Ik wil niet alleen dat je blijft,’ zei hij. ‘Ik heb je nodig om te blijven.’
Ze wierp zich om zijn nek en klemde zich aan hem vast met een kracht die hen beiden verbaasde. Max blafte vrolijk, zijn staart zwiepte over de grond.
Voor het eerst in jaren voelde Daniel iets waarvan hij dacht dat hij het voorgoed kwijt was.
Vrede.
