In de jaren die volgden, werd Daniel Carter steeds vaker omschreven als een CEO van een ander kaliber: iemand die opvangcentra bouwde voor dakloze gezinnen, die opvangcentra financierde voor verlaten dieren, iemand die ging waar geen camera’s draaiden.
En elke keer dat hem gevraagd werd wat de aanleiding voor alles was geweest, gaf hij steevast hetzelfde antwoord:
« Het begon allemaal op de avond dat ik een klein meisje en haar hond op wat afval zag slapen. Ze hadden mijn geld niet nodig. »
