Zijn moeder was op een dag naar het ziekenhuis gegaan, « gewoon om uit te rusten », en was nooit meer teruggekomen. Ze vertelde het verhaal zonder tranen, zonder drama, met een zachte stem die Max omhulde alsof hij het laatste stukje van haar wereld was dat nog niet verdwenen was.
Daniel trok zijn jas uit en sloeg die om haar tengere lichaam, waarna hij haar in zijn armen optilde.
Max kreunde, weigerde achter te blijven en probeerde hen in te halen.
« Hij komt ook mee, » zei Daniel vastberaden tegen de chauffeur. « Allebei. »
Thuis leek zijn penthouse een compleet andere plek. Hij wikkelde Lily in warme dekens, maakte warme chocolademelk voor haar en liet haar bij de open haard liggen, met Max dicht tegen haar aan geknuffeld.
Die nacht opende hij zijn laptop niet. Hij nam geen telefoontjes aan.
Hij bleef daar zitten en keek hoe ze ademde.
‘s Ochtends werd Lily wakker door de geur van pannenkoeken.
Daniel had al jaren niet meer gekookt. De eerste portie verbrandde, er stegen dikke rookpluimen op boven de pan.
