Voordat mijn vader stierf, woonden we met z’n drieën alleen in zijn huis – mijn vader, mijn oudere zus (35 jaar oud) en ik. Om eerlijk te zijn was ze er nauwelijks. Ze heeft zich nooit een deel van onze familie gevoeld. Het huis was een plek om te slapen in plaats van een echt huis.
Mijn vader is twee weken geleden overleden. We waren ongelooflijk dichtbij – heel anders dan mijn zus, die altijd afstand hield.
Toen was het tijd voor een testament.
Bij het advocatenkantoor kwamen we erachter dat mijn vader het hele huis van mijn zus had opgeschreven. En ik? Ik heb zijn oude horloge.
Toen ik hem in mijn handen hield, viel ik bijna flauw. Het voelde alsof ik een stuk van hem in mijn handen hield.
We hebben nog een paar dagen onder hetzelfde dak geleefd – en plotseling zei mijn zus: “Het is voorbij. Onze paden verspreiden zich hier. Je moet gaan.’
Ik ben net terug van mijn werk. En mijn spullen? Al ingepakt, gewoon de deur uit gegooid.
In paniek belde ik onze advocaat en vertelde hem dat mijn zus me eruit had gezet en dat ik advies nodig had.
Maar in plaats van medeleven hoorde ik iets onverwachts », lachte hij.
“Ik kan het niet geloven! Alles gebeurt precies zoals je vader voorspelde. Kom morgen naar mijn kantoor, ik heb iets voor je.’
‘Ik boek je een motel voor de nacht,’ zei hij. “Of een guesthouse. Geef me tien minuten, en ik stuur je een auto en een adres. »
Ik wachtte op zijn boodschap.
Toen de auto aankwam, stapte ik erin en de chauffeur reed me naar een klein, mooi guesthouse.
‘Alsjeblieft, heel erg,’ zei hij, terwijl hij mijn koffers tevoorschijn haalde.
Ik was net mijn pyjama aan het uitpakken toen de eigenaar bij de deur verscheen.
‘Dageraad?’ Ze vroeg het. “Matthew vroeg me om iets te eten voor je te brengen. Ik heb macaroni en kaas en salade.’
Ik kon mijn geluk met die advocaat niet geloven. Ik kende hem niet goed, maar hij zorgde tenminste voor me.
Ik heb die nacht nauwelijks geslapen.
