« Het huwelijksfeest is al geregeld, » legde ze uit toen ik eindelijk de moed had verzameld om te vragen. « Je begrijpt het toch wel? Dit zijn mensen die ik regelmatig zie. »
Ik begreep het volkomen. Ik begreep dat ik nooit tot haar inner circle zou behoren. Dat onze gedeelde jeugd niets betekende vergeleken met haar huidige maatschappelijke status.
De bruiloft was gepland voor een zaterdag eind juni in een luxe resort buiten Denver. Ik reed er alleen heen, mijn jurk hing netjes op de achterbank, een klein cadeautje ingepakt in zilverpapier op de passagiersstoel. Ik had wekenlang zitten nadenken over wat ik ze zou geven, en uiteindelijk viel mijn keuze op een set handgemaakte keramische kommen van een lokale kunstenaar. Iets attents, iets dat liet zien dat ik om ze gaf.
Het resort was adembenemend. De perfect onderhouden gazons strekten zich uit tot aan de bergen en de ceremonieplaats keek uit op een ongerept meer. Witte stoelen stonden in perfecte rijen opgesteld en bloemen leken te bloeien op elk beschikbaar oppervlak. Victoria had kosten noch moeite gespaard, wat betekende dat onze moeder kosten noch moeite had gespaard. Dit was de bruiloft waar ze altijd van had gedroomd, de perfecte bekroning van het perfecte leven van haar perfecte dochter.
Ik arriveerde twee uur te vroeg, in de hoop Victoria te vinden en mijn hulp, of in ieder geval mijn steun, aan te bieden. In plaats daarvan trof ik chaos aan. De bruidssuite was gevuld met lachende vrouwen in bijpassende gewaden, champagneglazen in de hand, terwijl een fotograaf elk moment vastlegde.
Ik klopte zachtjes op de open deur. Victoria keek op van haar make-upstoel en haar blik ontmoette de mijne even voordat ze wegglipte.
“Elizabeth, je bent er vroeg.”
« Ik dacht dat ik misschien ergens mee kon helpen. »
Alles is onder controle. De weddingplanner heeft alles geregeld. Waarom ga je niet gewoon je stoel zoeken? De ceremonie begint zo.
Een van de bruidsmeisjes, een blonde vrouw die ik niet herkende, giechelde en fluisterde iets tegen de vrouw naast haar. Ze keken me allebei aan en glimlachten, zoals mensen doen als ze beleefd zijn, maar eigenlijk willen dat je weggaat.
Ik liep de kamer uit, mijn gezicht gloeide. Ik had niet eerder moeten komen. Ik had er niet van uit moeten gaan dat ik welkom zou zijn in dat innerlijke heiligdom van de voorbereidingen voor de bruiloft.
De ceremonieplaats was nog in voorbereiding toen ik naar buiten liep. Medewerkers haastten zich om last-minute aanpassingen te doen en te perfectioneren wat al perfect was. Ik liep naar de ruimte waar de zitplaatsen voor de gasten waren neergezet, op zoek naar mijn naamkaartje.
Rij na rij stoelen strekte zich voor me uit, elke rij gemarkeerd met kleine genummerde bordjes. De voorste rijen waren duidelijk gereserveerd voor directe familie en VIP’s. Ik verwachtte mijn naam ergens in de tweede of derde rij te vinden, dichtbij genoeg om te laten zien dat ik ertoe deed, maar ook ver genoeg om te erkennen dat ik geen deel uitmaakte van Victoria’s dagelijks leven.
Ik vond mijn naamkaartje op de achterste rij. De allerlaatste rij, gedeeltelijk verborgen achter een decoratieve pilaar die het prieel voor de ceremonie ondersteunde. Vanaf die plek had ik een geblokkeerd zicht op de ceremonie en kon ik het gezicht van mijn zus niet zien terwijl ze haar geloften uitsprak.
Ik stond daar met dat kleine kaartje met mijn naam erop in sierlijke letters, en er brak iets in me. Dit was geen vergissing. Dit was opzettelijk. Dit was Victoria’s manier om me precies daar te zetten waar ze dacht dat ik hoorde.
Uit het oog. Uit het hart. Nauwelijks erkend.
Ik had toen kunnen vertrekken. Ik had terug naar Denver kunnen rijden, me ziek kunnen melden en de dag kunnen doorbrengen met het verzorgen van mijn gekwetste trots met ijs en slechte televisie. Maar koppigheid hield me met beide benen op de grond.
Ik was haar zus en ik was uitgenodigd. Ik zou haar toch niet de voldoening van mijn afwezigheid gunnen.
Rond vier uur ‘s middags begonnen de gasten te arriveren. Vanaf mijn plek achter de pilaar keek ik toe hoe mensen hun plaats innamen, elkaar hartelijk begroetten en foto’s maakten tegen de pittoreske achtergrond. Ik herkende een paar gezichten van familiebijeenkomsten – tantes, ooms en neven en nichten die ik al jaren niet meer had gezien. Niemand merkte dat ik me ergens in mijn hoekje had verstopt.
Onze moeder arriveerde twintig minuten voor de ceremonie, stralend in een champagnekleurige jurk die waarschijnlijk meer kostte dan mijn maandelijkse huur. Ze werd door een bruidsjonker naar de eerste rij begeleid, stralend en nam felicitaties in ontvangst van iedereen die ze tegenkwam.
Ze keek niet om, speurde de menigte niet af naar haar jongste dochter. Waarom zou ze ook? Ik was precies waar ik hoorde te zijn.
Onzichtbaar.
De ceremonie begon stipt om vijf uur. Muziek klonk uit verborgen speakers en het bruidsgezelschap liep door het gangpad. Elke bruidsmeisje zag er prachtig uit in hun bijpassende saliegroene jurken, met boeketten van witte rozen en eucalyptus. De bruidsjonkers volgden in strakke marineblauwe pakken. Daarna kwamen de ringdrager en het bloemenmeisje, kinderen die ik niet herkende, waarschijnlijk uit Gregory’s familie.
Eindelijk verscheen Victoria aan de arm van onze vader. Zelfs vanuit mijn beperkte zicht kon ik zien dat ze er beeldschoon uitzag. Haar jurk was een meesterwerk van kant en zijde, haar sluier hing als een wolk achter haar aan. Onze vader, met wie ik sinds de scheiding van mijn ouders vijf jaar eerder nauwelijks had gesproken, zag er trots en voornaam uit in zijn smoking.
Ik rekte mijn nek om de pilaar heen en probeerde beter te kijken. De hoek was verschrikkelijk. Ik kon misschien wel veertig procent van de ceremonie zelf zien, voornamelijk de achterkant van de hoofden van mensen en af en toe een glimp van de voorganger.
Toen merkte ik dat ik niet alleen was op de achterste rij. Een man zat twee stoelen van me vandaan, gedeeltelijk verborgen achter dezelfde pilaar. Hij was jonger dan de meeste gasten, misschien begin dertig, en droeg een perfect op maat gemaakt antracietkleurig pak. Zijn donkere haar was nonchalant gestyled en hij had de scherpe trekken die je in een tijdschriftadvertentie zou verwachten.
Maar wat me het meest opviel, was de uitdrukking op zijn gezicht. Hij zag er net zo misplaatst en ongemakkelijk uit als ik me voelde.
Hij betrapte me erop dat ik keek en glimlachte even meelevend. Ik glimlachte zwakjes terug voordat ik mijn aandacht weer op de ceremonie richtte, of wat ik ervan kon zien.
De ambtenaar van de burgerlijke stand sprak over liefde, toewijding en partnerschap. Victoria en Gregory wisselden geloften uit die ik vanuit mijn positie niet helemaal kon verstaan. Ze wisselden ringen uit, kusten elkaar onder enthousiast applaus, en zo was mijn zus getrouwd.
De ceremonie duurde ongeveer 25 minuten, maar het voelde zowel korter als langer.
Terwijl de gasten opstonden en naar de locatie voor het cocktailuurtje liepen, kwam de vreemdeling uit mijn rij op me af. Van dichtbij was hij nog opvallender, met zijn intelligente grijze ogen die meer leken te zien dan nodig was.
« Dat was een indrukwekkend uitzicht, hè? » Er klonk een vleugje amusement in zijn stem.
« Spectaculair, » antwoordde ik droogjes. « Ik heb vooral genoten van het achterhoofd van die heer op rij acht. Heel fotogeniek. »
Hij lachte, een oprecht geluid dat ervoor zorgde dat er iets in mijn borstkas loskwam.
« Ik ben Julian, en ik vermoed, gezien je toppositie, dat je óf iemands minst favoriete familielid bent, óf dat je de weddingplanner hebt beledigd. »
« Elizabeth. En ik ben eigenlijk de zus van de bruid. »
Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en er verscheen een verrassing op zijn gezicht.
“Haar zus, en ze hebben je hier weer teruggebracht?”
“Blijkbaar maak ik geen deel uit van de bruiloftsesthetiek.”
Julian keek me een moment aan en ik kreeg de duidelijke indruk dat hij veel meer zag dan alleen mijn bittere humor.
« Nou, dat is hun verlies. Het cocktailuurtje begint zo, en ik heb het gevoel dat het net zo ongemakkelijk zal zijn als de ceremonie. Wat zeg je ervan als we het samen aanpakken? »
« Je hoeft geen medelijden met me te hebben. Het gaat goed met me. »
