k verhief mijn stem niet. « Vanaf nu, Vanessa, betaal je je eigen bruiloft. Beschouw dit als mijn laatste geschenk. » Ik hing op.
Mijn telefoon trilde weer. Een berichtje van een neef. Hé, klopt het dat de bruiloft is afgezegd? Ik hoorde dat de cateraar zich heeft teruggetrokken. Nog een berichtje van een tante. Maplewood Manor belt over het openstaande bedrag. Wat is er aan de hand? Ik ben niet degene die aan de touwtjes trekt. Het is gewoon de zwaartekracht die eindelijk zijn werk doet.
Ik bereikte een rustplaats aan het water en parkeerde. Ik liep de lijst met gedane betalingen na: 20.000 dollar voor de jurk, 10.000 dollar aanbetaling voor de locatie, 8.000 dollar voor de cateraar, 4.000 dollar voor de bloemen. Enzovoort. Ik had er een huis van kunnen kopen. In plaats daarvan had ik een fantasie gekocht voor iemand die me in het openbaar had geslagen.
Ik voelde een vreemde kalmte, zo’n kalmte die je voelt vlak nadat je eindelijk hebt bereikt wat je jarenlang hebt proberen te vermijden. Het was geen wraak in de dramatische zin van het woord. Het was gewoon… een pauze. Een grens was eindelijk overschreden.
Ik parkeerde de kleine huurauto die ik net had gehuurd op de oprit en zette de motor af. De stilte overviel me als eerste. Mijn telefoon lichtte op nog voordat ik mijn tas had neergezet. Tien gemiste oproepen van mama. Vijf van Vanessa. Twee van papa. Een dozijn sms’jes. Je scheurt dit gezin kapot. Je zult hiervoor boeten. We zullen een klacht indienen als het moet.
Ik gooide de telefoon op tafel. De stem van mijn vader galmde door de speaker toen hij opnieuw belde. « Karen, wat doe je? Je zus huilt. Je moeder is hysterisch. De verkopers bellen ons. Los dit op voordat het te laat is. »
‘Er valt niets te repareren, pap,’ zei ik vastberaden. ‘Ik betaal niet meer.’
« U hebt toezeggingen gedaan! » antwoordde hij.
« Nee. Ik heb discreet geld overgemaakt toen je erom vroeg. Elke aanbetaling, elk etentje, elke jurk. Geen van die contracten staat op mijn naam. Jij en Vanessa hebben ze getekend. Ik ben er klaar mee. »
« Als je denkt dat je dit gezin kunt vernederen en zomaar weg kunt komen… »
‘Ik heb niemand vernederd,’ onderbrak ik. ‘Ik heb alleen de financiering van een leugen stopgezet.’ De verbinding werd verbroken.
Mijn telefoon trilde weer. Het was Vanessa’s verloofde, Derek. Karen, ik moet de waarheid weten. Heb je echt alles betaald?
Ik antwoordde met een eenvoudig antwoord van twee letters: Ja.
Een paar minuten later kreeg ik nog een bericht van hem. Ik begrijp het. Bedankt voor je eerlijkheid.
De telefoon ging nog een laatste keer. Het was een sms’je van Vanessa. Hij dreigde de bruiloft af te zeggen. Het is jouw schuld. Hoor je me? Jouw schuld.
