Ik antwoordde met één woord: Nee. Daarna vergrendelde ik het scherm.
De volgende ochtend ging ik naar Maplewood Manor. Het grote witte bord met de tekst « Gereserveerd voor de bruiloft van Holt-Lawson » was verwijderd. De balzaal was leeg. Vanessa was er, in een gehuurde jurk, met uitgesmeerde make-up, en ze stond te ruziën met een medewerker. Mijn ouders waren er ook, en keken machteloos toe.
Ze zag me en haar gezicht vertrok van woede. « Jij! Jij hebt alles verpest! » Haar geschreeuw deed iedereen omkijken.
‘Ik heb alles betaald,’ zei ik, mijn stem echoënd in de lege zaal. ‘Toen ik stopte, gebeurde dit.’ Een geschokte reactie ging door de weinige overgebleven gasten. ‘Je hebt me in het openbaar geslagen. Je zei dat ik niets hoefde te doen. Je hebt mijn militaire salaris gebruikt voor je droombruiloft en je hebt me nooit bedankt. Dit is geen jaloezie. Dit is de rekening die eraan komt.’
Op dat moment kwam Derek binnen met zijn ouders, die niet gekleed waren voor een bruiloft. Hij keek naar de lege tafels, de zwijgende gasten, en toen viel zijn blik op Vanessa.
‘Ik ben hier gekomen om het iedereen te vertellen,’ zei hij, luid genoeg om gehoord te worden. ‘De bruiloft gaat niet door. Vanessa heeft tegen mij, mijn familie en jullie allemaal gelogen. Ik ga niet trouwen met iemand die haar leven op bedrog heeft gebouwd.’ Hij draaide zich om en vertrok, zijn ouders volgden hem. De gasten begonnen in groepjes te vertrekken, fluisterend en hoofdschuddend. Vanessa zakte in een stoel en begroef haar gezicht in haar handen.
Mijn vader draaide zich naar me toe, zijn blik doordringend. « Nu ben jij aan de beurt. »
‘Nee, pap,’ zei ik vastberaden. ‘Dit is gebeurd omdat jij en Vanessa misbruik van me hebben gemaakt. Ik heb mijn spaargeld opgeofferd om haar leugens te verbergen. En wat kreeg ik ervoor terug? Een klap. Letterlijk.’
Ik draaide me om en liep naar de deur. De paar overgebleven familieleden verspreidden zich toen ik voorbijliep. Bij de drempel trilde mijn telefoon. Een bericht van de administratie van mijn eenheid: Meld je bij de basis. Ranger-evaluatie bevestigd. Meld je vóór de geplande datum.
Ik stopte mijn telefoon terug in mijn zak. De zon scheen fel. Mijn laarzen kraakten op het grind terwijl ik naar mijn pick-up liep. Achter me vervaagden de stemmen in de gang. Ik startte de motor en reed langzaam de lange oprit af. In de achteruitkijkspiegel verdween Maplewood Mansion in de verte. Ik hield mijn ogen op de weg gericht.
De wekker ging af vóór zonsopgang. Ik was terug in Fort Bragg. Ik trok mijn hardloopschoenen aan en stapte de frisse ochtendlucht in. Terwijl ik naar de atletiekbaan rende, gaven het ritmische gedreun van laarzen op het asfalt en de aanmoedigingskreten die over het terrein galmden me het gevoel dat ik thuis was.
Tijdens het ontbijt in de kantine zat ik met mijn teamgenoten. We hadden het over trainingskampen en aankomende sprongen. Niemand vroeg naar Charleston. Niemand had het over bruiloften. Ze vroegen me alleen of ik klaar was voor de evaluatie van de Rangers.
Later ging ik rustig op een bankje onder een dennenboom zitten en keek eindelijk op mijn telefoon. De berichten stonden er nog steeds, maar de toon was veranderd. Onhandige excuses werden afgewisseld met beschuldigingen. De familiegroep, die me ooit als een stille geldautomaat had behandeld, leek nu op een biechtstoel. Ik sloot de app en opende mijn bankrekening. Het saldo nam, voor het eerst in jaren, langzaam toe.
