De afgelopen jaren flitsten door mijn hoofd. Lange vluchten naar Kabul. Slapen in een tent met twintig andere mensen. Twijfelen aan wachtdienst en het extra geld gebruiken om Vanessa geld te sturen voor ‘noodgevallen’. Mijn heraanmeldingsbonus werd op mijn rekening gestort en binnen een week was het op, verdeeld over termijnen voor haar verlovingsfeest, een aanbetaling voor Maplewood Manor en een broodnodige fotograaf . Elke maand zag ik mijn saldo slinken terwijl zij vertelde hoe gul onze ouders waren geweest. Ik heb haar nooit gecorrigeerd. Destijds zei ik tegen mezelf dat het tijdelijk was, dat ze me zou terugbetalen, dat familie me hoorde te helpen.
Ik ging terug naar de basis, zij stuurde me hartverwarmende berichtjes met de tekst : « Je bent de beste grote zus! » en ik maakte haar weer een bedrag over. Toen ik tot sergeant werd gepromoveerd, vierde ik dat niet. Ik gebruikte mijn achterstallige salaris om haar vrijgezellenfeest in Miami te betalen. Ze plaatste foto’s van cocktails en jachten. Ik zat in een kantoor van multiplex bevoorradingsformulieren in te vullen.
Mijn spaarrekening was nu helemaal leeg. Ik had een bruiloft gefinancierd waar mijn enige rol was om spullen te dragen en, blijkbaar, als boksbal te dienen. Vanessa had me zelfs gezegd dat ik « de gasten bij de ingang kon verwelkomen » in plaats van mee te lopen in de bruidsstoet. Dat was het moment waarop ik had moeten stoppen met doen alsof het normaal was.
Discipline draait om doorzettingsvermogen. In mijn hoofd hoorde ik de stemmen uit mijn leiderschapstrainingen. Ik had overal doorgezet, behalve thuis. Het stoplicht sprong op groen. Mijn telefoon trilde; ik had een telefoontje van mijn moeder. Ik negeerde de voicemail. Ze was woedend en zei dat ik hen voor schut had gezet. Die gedachte maakte me niet eens blij.
Ik parkeerde in een klein parkje aan het water en zat daar een tijdje, met de motor uit, terwijl ik de stilte voelde neerdalen. Mijn telefoon trilde weer. Een berichtje van Vanessa. De kaart werkt niet. Bel me ONMIDDELLIJK . Toen nog een. Dit is niet grappig. Ik sta aan de balie. Iedereen kijkt naar me. Toen een derde. WIL JE DIT OPLOSSEN?
Ik legde de telefoon met het scherm naar beneden op de passagiersstoel. Ik ging hem niet repareren. Niet meer.
