Ik leunde tegen de bakstenen muur buiten en voelde de pijn in mijn wang afnemen. Binnen zwaaide Vanessa met de kaart alsof het een toverstaf was. Weer een afwijzing. Haar stem verhief zich. Een groep klanten keek op toen ze uitbarstte. De manager zei iets wat ik niet verstond en wees naar de jurk. Vanessa’s mond viel open, als die van een koningin wiens kroon werd afgenomen. Ze draaide zich naar onze moeder en eiste dat ze de jurk zou repareren. Moeders ogen schoten naar de deur, waarschijnlijk zich afvragend waar ik was gebleven.
Ik liep verder de stoep af, uit het zicht. Voor het eerst in jaren voelden mijn schouders wat lichter aan. Mijn telefoon trilde weer, alweer een afwijzing, en toen nog een. Hij trilde als een trommel in mijn zak. Ik begon te lopen richting mijn pick-up truck. De zon van Charleston scheen op de motorkap. Mijn laarzen tikten op het asfalt, een constant, vertrouwd geluid, mijn eigen geluid.
Toen ik bij het zebrapad aankwam, verscheen er nog een melding: Saldo verschuldigd. Maplewood Manor annuleert uw reservering binnen 48 uur als de betaling niet is ontvangen. Ik moest er toen erg om lachen.
Ik stopte bij de stoeprand en wierp nog een laatste blik op de winkel. Achter het glas was Vanessa nog steeds aan het ruziën. Mijn moeder was aan de telefoon. Het personeel begon haar geduld te verliezen. De met kristallen versierde jurk glinsterde in het licht als een prijs die door haar vingers gleed. Mijn wang brandde nog steeds van de klap, maar het was geen angst of schaamte meer. Het was iets kouders, iets stabielers. De klap galmde nog na, maar het had me niet van mijn stuk gebracht. Het had alleen een schakelaar omgezet die ik al veel eerder had moeten omzetten.
Het gezoem van het verkeer verdween toen ik in mijn truck stapte. Mijn handen rustten stevig op het stuur. Ik startte de motor, het diepe gerommel deed me bijna van mijn voeten vallen. Zonder erbij na te denken, rommelde ik in het dashboardkastje en haalde er een stapel verfrommelde bonnetjes uit. Aanbetalingen, restaurantrekeningen, vliegtickets. Ze stonden allemaal op mijn naam. De hoekjes waren versleten doordat ze in mijn uniformzakken op de basis waren gepropt. Nu ik ze bekeek, vroeg ik me af waarom ik ze bewaard had. Misschien om mezelf eraan te herinneren dat het geen magisch geld was, zoals Vanessa dacht. Het was zweet, uren werk en zand in mijn laarzen.
