Ze knikte alleen maar, haar ogen wijd opengesperd van iets wat op angst leek, en pakte snel haar spullen en vertrok zonder een woord te zeggen. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Het was vreemd.
Ik schoof de gedachte aan de kant en belde Zachary. « Ik heb je aanbod bekeken, » zei ik, terwijl ik naar de skyline van de stad keek. « Ik ben klaar om een deal te sluiten. »
‘Uitstekend nieuws, Adam,’ antwoordde hij met een kalme stem. ‘Ik ben er over een uur.’
Een uur later zaten we tegenover elkaar aan mijn vergadertafel. Het contract lag tussen ons in. Ik voelde een knoop van angst in mijn maag, maar ik negeerde die. Ik deed dit voor Angelica, voor ons huwelijk. Ik pakte de pen en zette mijn handtekening, waarna een gevoel van misselijkmakende opluchting me overspoelde.
‘Het was een genoegen om met u zaken te doen,’ zei Zach met een triomfantelijke glinstering in zijn ogen terwijl hij de documenten in zijn leren aktetas pakte.
Toen hij wegging, leunde ik achterover in mijn stoel, emotioneel uitgeput. Juist op dat moment verbrak een zacht stemmetje de stilte. « Oom? »
Ik draaide me om. In de deuropening stond een klein meisje met grote, serieuze bruine ogen. Het was Victoria’s dochter, Iris.
‘Hallo Iris,’ glimlachte ik. ‘Wat doe je hier?’
Ze stapte naar voren, met een ernstige uitdrukking op haar gezicht. Ze wees met haar vingertje naar de kopie van het contract die nog op mijn bureau lag. ‘Sorry, oom,’ zei ze, met een heldere en vastberaden stem. ‘Maar dit contract is vals.’
Ik moest bijna lachen. Het was absurd. Maar haar blik was zo serieus, zo vastberaden, dat ik me inhield. ‘Wat bedoel je, schatje?’
‘Er zit een fout in,’ zei ze, terwijl ze dichterbij kwam en naar een specifieke alinea wees. ‘Mama ontdekte het tijdens het schoonmaken. Ze zei dat de woorden verkeerd staan.’
Mijn bloed stolde. Ik pakte het document op en staarde naar de regel waar ze naar wees. De juridische formulering was onhandig, een beetje vreemd. En toen zag ik het. De handtekening. Het was een bijna perfecte vervalsing van mijn eigen handtekening, maar het was niet de mijne. Iemand had de documenten verwisseld.
‘Mama zegt dat de papieren zijn verwisseld,’ zei Iris, met een trotse blik op haar gezichtje.
Ik stond abrupt op. « Iris, waar is je moeder nu? »
“In de archieven,” zei ze.
Ik trof Victoria aan in de stoffige, stille archiefruimte. Ze schrok toen ze me zag. Ik hield het frauduleuze contract omhoog. ‘Is dit waar?’ Mijn stem klonk hard.
Ze keek naar het papier, toen naar mijn gezicht, en haar professionele kalmte brokkelde eindelijk af. ‘Ja,’ fluisterde ze. ‘Ik merkte het vanochtend al toen ik je kantoor aan het afstoffen was. De papieren waren anders dan die er gisteren lagen.’
‘Waarom heb je me dat niet verteld?’ eiste ik, mijn stem een mengeling van woede en ongeloof.
Haar ogen vulden zich met tranen. « Meneer Taylor, » zei ze, haar stem trillend. « Ik… ik ben een voormalig advocaat. Ik werd gedwongen onder te duiken nadat ik een groot corruptieschandaal had ontdekt waarbij een criminele organisatie betrokken was. Ze bedreigden me. Ik moest verdwijnen, een nieuwe identiteit aannemen, alleen maar om mijn dochter te beschermen. Ik was bang om erbij betrokken te raken, bang om de aandacht op mezelf te vestigen. »
Ik deinsde verbijsterd achteruit. De stille schoonmaakster was een advocate op de vlucht voor de maffia? « Dus u denkt dat dit… met elkaar verband houdt? »
‘Ik weet het niet,’ zei ze, haar stem een angstig gefluister. ‘Maar je moet bedenken wie er baat bij heeft dat je een vals contract tekent. Iemand probeert je erin te luizen, je te ruïneren. En ze spelen een heel gevaarlijk spel.’
Die avond zag ik ze. Ik reed naar huis, mijn hoofd een warboel, toen ik even binnenkeek bij een bekend café. Daar, aan een tafeltje in de hoek, zat mijn vrouw, Angelica, te lachen met Zachary Myers. Hij boog zich voorover en kuste haar op de wang.
Er knapte iets in me. Ik parkeerde de auto en stormde het café binnen.
‘Wat is hier aan de hand?’ brulde ik.
