Ik kwam laat thuis, de vermoeidheid van de dag zat diep in mijn botten. Onderhandelingen, vergaderingen, eindeloze telefoontjes – het was het leven dat ik had opgebouwd als directeur van een succesvol bedrijf, maar soms voelde de last ervan overweldigend. Ik zette mijn aktentas bij de deur neer, terwijl de zachte klanken van jazz uit de woonkamer klonken. Zoals altijd stond mijn vrouw Angelica me op te wachten, er onberispelijk uitzien met een glas rode wijn in haar hand.
‘Hoe was je dag, schat?’ vroeg ze, haar stem als een zijdezacht gespin. Maar onder de oppervlakte voelde ik een onderliggende spanning die me maar al te bekend was geworden.
‘Vermoeiend,’ zei ik, terwijl ik haar een kus op de wang gaf. ‘Ik wil gewoon eten en even helemaal ontspannen.’
‘Natuurlijk,’ glimlachte ze, met een ondoorgrondelijke flits in haar ogen. ‘Ik heb je favoriete gerecht gemaakt. Biefstuk.’
Tijdens het diner was het gesprek luchtig, maar de olifant in de kamer was een dikke stapel papieren op mijn bureau in mijn thuiskantoor. Een contract. Een gigantische, bedrijfsveranderende deal met een man genaamd Zachary Myers. Het beloofde een duizelingwekkende winst, het soort deal dat ons naar een nieuw niveau zou kunnen tillen. Maar om redenen die ik niet goed kon verwoorden, gingen er ook bij mij alle alarmbellen af.
‘Mijn vriendin Clarice vertelde me,’ begon Angelica nonchalant, ‘dat haar man ook probeert het contract met Zachary binnen te halen. De hele stad praat over deze deal.’ Ze nam een voorzichtige slok wijn. ‘Lieverd, teken dat ding nou gewoon. Dan kunnen we naar de eilanden, eindelijk die vakantie nemen die we verdienen.’
‘Ik weet het,’ zuchtte ik, terwijl ik over mijn slapen wreef. ‘Maar ik moet alles controleren. Het voelt te mooi om waar te zijn.’
Angelica’s ogenschijnlijk perfecte gezicht vertrok. « Je bent te voorzichtig, Adam. Je zoekt altijd naar het negatieve. Soms moet je gewoon nemen wat je toekomt. »
‘Het is geen kleinigheid, Angelica,’ zei ik, mijn stem scherper dan ik bedoelde. ‘Het is mijn bedrijf. Mijn verantwoordelijkheid. Als er iets misgaat, komt alles op mij neer.’
‘Je overdrijft,’ sneerde ze. ‘Ik ben het zat om te wachten tot je ophoudt zo timide te zijn. Ik wil gewoon dat we leven zoals we verdienen.’
Het gesprek eindigde daar, de nasleep bleef in de lucht hangen als een muffe parfumgeur. Ik trok me terug in mijn kantoor, de druk van mijn vrouw drukte als een zware last op mijn schouders. Ik vertrouwde op mijn intuïtie, en die schreeuwde dat er iets mis was met deze deal. Maar Angelica’s verlangen naar status, naar luxe, naar een leven op een groter podium, was een onstuitbare kracht.
Ze kwam later binnen, met nog een glas wijn in haar hand, haar blik zacht en smekend. ‘Heb je er nog eens naar gekeken?’ vroeg ze. ‘Het is de perfecte deal, Adam. Iedereen zegt het. Je wilt het toch niet aan iemand anders laten ontsnappen?’
Haar volharding was uitputtend. Ik was moe van het vechten, moe van de spanning. « Ik ga niets tekenen voordat ik er 100% zeker van ben, » zei ik, mijn stem vermoeid.
‘Goed,’ snauwde ze, haar masker van vriendelijkheid verdween als sneeuw voor de zon. ‘Los het op.’ Ze draaide zich om en sloeg de deur achter zich dicht.
De volgende ochtend bleef de druk aanhouden. Terwijl ze genoot van croissants en versgeperst sinaasappelsap, straalde ze weer van oor tot oor. « Je had beloofd dat je snel een beslissing zou nemen, » zei ze vrolijk. « Ik heb zo’n zin in onze vakantie. »
‘Ik beslis aan het einde van de week,’ gaf ik toe, gewoon om wat rust te hebben. De leugen smaakte bitter in mijn mond.
‘Hoera!’ riep ze uit, terwijl ze me omhelsde. ‘Ik hou zo veel van je.’
Op kantoor stond ik op het punt Zachary Myers te bellen toen ik mijn schoonmaakster, Victoria, de boekenplanken zag afstoffen. Ze was een stille, bijna onzichtbare verschijning op kantoor, een alleenstaande moeder van een jonge dochter. Ze schrok toen ik haar aansprak.
‘Alles klaar, Victoria?’ vroeg ik.
