Elizabeth legde haar hand op het voorhoofd van haar dochter. Er was geen koorts, maar Emma deinsde terug voor haar aanraking, een kleine, bijna onmerkbare beweging die aanvoelde als een dichtslaande deur.
Die avond sprak Michael met Elizabeth, zijn stem doorspekt van geoefende bezorgdheid. « Ik heb met Emma gesproken. Ik vertelde haar dat het tijd kost om te wennen aan het leven op de middelbare school, dat de druk enorm kan zijn. »
« Hoe reageerde ze? » vroeg Elizabeth, wanhopig op zoek naar een sprankje hoop.
« Ze leek aanvankelijk op haar hoede, maar uiteindelijk glimlachte ze een beetje. Ik denk dat je je niet al te veel zorgen hoeft te maken. We moeten haar gewoon de ruimte geven. » Michaels woorden hadden geruststellend moeten zijn, maar de angst diep in Elizabeths borst wilde niet verdwijnen. Het was een koud, aanhoudend gevoel, een moederinstinct dat schreeuwde dat er iets fundamenteel mis was.
De volgende maandag ging haar mobiele telefoon op kantoor. « Is dit mevrouw Collins? Dit is meneer Johnson , Emma’s mentor. »
« Ja. Is er iets mis? »
Eigenlijk valt Emma de laatste dagen vaker in slaap in de klas. Soms wordt ze moeilijk wakker als we haar naam roepen.
De woorden troffen Elizabeth met de kracht van een bekentenis waarvan ze niet wist dat ze erop wachtte. « In slaap gevallen? Ik dacht dat ik haar vroeg genoeg naar bed bracht. »
Haar cijfers gaan ook wat achteruit. Ze lijkt anders dan de Emma die we vroeger kenden. Zijn er thuis veranderingen geweest?
Nadat ze had opgehangen, zei Elizabeth tegen haar collega dat ze vroeg vertrok. Thuis doorzocht ze stilletjes Emma’s kamer. Ze vond geen spelcomputers, geen verborgen tablets, geen bewijs van laat opblijven. Maar tussen haar kussen en het hoofdeinde vond ze een kleine zaklamp. Haar eerste gedachte was een golf van opluchting – ze zit gewoon onder de dekens te lezen . Maar de diepe uitputting die meneer Johnson beschreef, strookte niet met een paar gestolen uren met een boek.
Die avond confronteerde ze haar dochter vriendelijk: « Meneer Johnson belde vandaag. Hij vertelde dat je soms slaperig wordt tijdens de les. »
Emma’s gezicht verstijfde. « Ik word soms gewoon moe. »
« De zaklamp, lieverd. Lees je ‘s avonds? »
Emma keek naar beneden en vermeed haar blik. « Soms. Het spijt me. » De verontschuldiging voelde als een banaal gebaar, als een zwak schild.
« Kun je niet slapen? Als je je zorgen maakt, praat dan met me. We kunnen alles samen oplossen. »
« Het gaat echt goed, » zei Emma met een holle stem terwijl ze naar de trap liep. « Mag ik nu naar mijn kamer? »
Dat weekend nam Elizabeth Emma mee naar hun kinderarts, Dr. Wilson . Hij vond geen lichamelijke afwijkingen. « Het zou kunnen komen door spierspanning, » legde de arts uit nadat hij haar nek had onderzocht. « Publieke kinderen zijn gevoeliger voor veranderingen in de omgeving dan volwassenen beseffen. Psychische stress kan zich soms uiten in fysieke symptomen. Heb je wel eens aan gezinstherapie gedacht? Soms kan een neutrale partij helpen om de communicatie te versoepelen. »
In de auto opperde Elizabeth het idee. « De dokter zei dat stress de oorzaak zou kunnen zijn, en hij stelde voor dat we er met iemand over konden praten, alle drie. »
Emma antwoordde terwijl ze uit het raam keek, haar spiegelbeeld een bleek, verdrietig spook. « Iedereen denkt dat ik gelukkig ben. Michael is aardig, en we zijn een perfect gezin. Maar… maar het is niet perfect. Er is iets anders. » Emma’s stem trilde. « Maar als ik dat zeg, word je daar verdrietig van, mam. En ik wil geen problemen veroorzaken. »
Elizabeth zette de auto aan de kant en omhelsde haar dochter. « Emma, alles wat je voelt is belangrijk. Het doet me veel meer pijn om je te zien lijden dan om zelf verdrietig te zijn. » Emma huilde in de armen van haar moeder, een stil, schouderschuddend verdriet dat voort leek te komen uit diepe angst. Ze legde echter nog steeds niet uit wat het probleem was.
Die avond, toen Elizabeth de suggestie van de dokter om naar de psycholoog te gaan ter sprake bracht, zuchtte Michael diep. « Het is misschien mijn schuld. Misschien had ik meer tijd met haar moeten doorbrengen. Het is druk geweest op mijn werk. » Hij wuifde het idee van therapie voorzichtig weg. « Laten we niet overdrijven, Elizabeth. Een vreemde binnenhalen kan haar nog meer onder druk zetten. Laat me eerst proberen meer contact met haar te maken. We kunnen dit als gezin aanpakken. » Zijn nederige, rationele houding hernieuwde Elizabeths vertrouwen en duwde haar eigen instincten weer naar de achtergrond.
De volgende ochtend klaagde Emma weer over nekpijn. « Deze keer lijkt het erger dan voorheen. » Ze kon haar nek nauwelijks bewegen. « Het doet zelfs pijn om mijn haar te wassen, » klaagde ze met tranen in haar ogen.
« Laten we dan zaterdag naar de kapper gaan, » stelde Elizabeth met pijn in haar hart voor. « Dan zorgen we ervoor dat Jennifer je een kapsel geeft dat je nek niet belast. »
Zaterdagochtend reden ze naar de Rose Salon . Jennifer Rose , Elizabeths vriendin al meer dan tien jaar, begroette hen hartelijk. « Elizabeth! Emma! Het is zo lang geleden. »
« Emma’s nek doet pijn, » legde Elizabeth uit, « dus het gewicht van haar haar kan een last zijn. »
« Is dat zo? » Jennifer keek Emma met professionele bezorgdheid aan. « Laten we je dan een lichte knipbeurt geven. Wat voor kapsel wil je? »
Emma’s stem was zacht maar vastberaden. « Kort het alsjeblieft kort. Heel kort. »
Elizabeth was verbijsterd. « Weet je het zeker, lieverd? Het is zo mooi gegroeid. »
« Alsjeblieft, » klonk Emma’s stem vreemd en wanhopig dringend.
