‘Ongelukken gebeuren nu eenmaal,’ vervolgde hij. ‘Sommige dingen zijn blijkbaar niet voorbestemd om eeuwig te duren.’
Ik draaide me om en rende weg. Mijn schoenen kraakten op het puin. Elke stap brak mijn hart een beetje meer. Ik kon haar niet laten zien dat ik huilde. Ik zou haar die overwinning niet gunnen.
Die nacht belde ik tante Marlene in tranen op. Ze was de zus van mijn moeder. Zij was de enige die echt zou begrijpen wat ik verloren had.
« Sandra heeft mama’s kristalservies vernield! », schreeuwde ik door de telefoon.
Er viel een stilte tussen ons. Toen klonk tante Marlene’s stem weer, anders dan normaal.
“Jennifer, lieverd, ik heb iets belangrijks om je te vertellen.”
» Wat? «
‘Vorige week was ik bij jullie thuis. Sandra was aan de telefoon met haar vriendin Nancy. Ze dacht dat ze alleen was.’ Tante Marlene zweeg even. ‘Ze was van plan die kristallen te vernietigen.’
« Ben je dit van plan? »
« Hij zei, en ik citeer: ‘Als Jennifer iemand wil eren op die bruiloft, dan moet ik dat zijn. Het is tijd om Alice’s dierbare herinneringen weg te doen.' »
Woede borrelde in mijn aderen. Dit was geen ongeluk. Dit was moord. De moord op de nagedachtenis aan mijn moeder.
« Maar Jenny, » zei tante Marlene met een zachtere stem. « Ik heb iets gedaan. Ik heb een goedkope set kristallen gekocht in de kringloopwinkel. Ik heb ze dezelfde dag nog vervangen. »
Ik hield mijn adem in. « Mijn… de kristallen set van mijn moeder… »
« De echte kristallen van je moeder liggen veilig op mijn zolder. En ik heb een kleine camera in je eetkamer geïnstalleerd. We hebben alles op video. Ik wist dat je zou bellen. Ik was van plan je te verrassen met de kristallen op je bruiloft, schat. »
Voor het eerst in weken glimlachte ik.
De volgende ochtend neuriede Sandra terwijl ze koffie zette. Ze leek zo tevreden met zichzelf. Ze was zo vol vertrouwen in haar overwinning.
‘Hoe gaat het met je, lieverd?’ vroeg hij. Zijn stem klonk bezorgd.
Ga verder op de volgende pagina:
Zie het vervolg op de volgende pagina.
