Ik liet mijn schouders hangen en maakte mijn stem klein en hees.
“Ik ben er kapot van. Die kristallen betekenden alles voor me.”
‘Wel,’ zei Sandra, terwijl ze langzaam in haar koffie roerde, ‘misschien is dit een teken. Het is tijd om het verleden los te laten en je te richten op je nieuwe gezin.’
Mijn vuisten balden zich onder de tafel. Maar ik hield mijn gezicht somber en verslagen.
« Je hebt waarschijnlijk gelijk. »
Sandra’s glimlach werd breder. Ze dacht dat ze gewonnen had. Ze dacht dat ze mijn geest had gebroken, samen met die kristallen.
Laat hem erover nadenken. Laat hem zich op zijn gemak voelen in zijn overwinning.
Er waren nog maar drie dagen te gaan tot de bruiloft.
Mijn trouwdag brak aan met een stralende zon. De locatie in Scotsville leek wel uit een sprookje te komen. Witte bloemen sierden elke hoek. Zachte muziek vulde de lucht. Alles was perfect.
Sandra paradeerde rond in haar designerjurk alsof ze de eigenaar van de plek was. Ze nam plaats op de eerste rij. Ze zorgde ervoor dat iedereen wist dat zij de stiefmoeder was… de nieuwe vrouw in het leven van haar vader.
Tijdens de receptie stond ik op met de microfoon.
‘Hartelijk dank dat jullie hier zijn,’ begon ik. ‘Michael en ik zijn ontzettend dankbaar voor jullie liefde en steun.’
De menigte lachte me toe. Sandra straalde vanaf haar tafel.
« Er is iemand heel speciaal die ik vandaag wil eren. Iemand die me heeft geleerd wat ware liefde is. » Ik zweeg even. « Mijn moeder, Alice. »
Het projectiescherm achter me lichtte op. De eerste foto toonde me toen ik acht jaar oud was. Mijn moeder en ik zaten aan de keukentafel. Ze leerde me hoe ik kristallen glazen moest poetsen. Ze glansden als bij toverslag in het middaglicht.
De mensen in het publiek lieten zachtjes hun waardering blijken. Papa veegde zijn ogen af.
Toen verscheen het tweede beeld. De video begon af te spelen. Sandra’s stem vulde de kamer, kristalhelder door de luidsprekers.
“Als Jennifer iemand wil eren op die bruiloft, dan moet ik dat zijn.”
De menigte bleef stil. Op het scherm kwam Sandra onze eetkamer binnen. Ze pakte een van de kristallen glazen en bekeek het met een koele, berekenende blik.
« Het is tijd om Alice’s dierbare herinneringen te wissen. »
Ga verder op de volgende pagina:
Zie het vervolg op de volgende pagina.
