« Loop je alleen naar het altaar of neem je de urn van je moeder met je mee? »
Toen kwamen de verzoeken.
Op een dinsdagochtend stond hij in de keuken, met zijn armen over elkaar geslagen. In zijn ogen straalde die vertrouwde vurigheid.
« Jij zult mijn trouwjurk dragen , » kondigde ze aan. Zonder enige twijfel. Geen waarschuwing. Gewoon een bevel.
Ik lachte. « Je maakt een grapje, toch? »
« Klinkt het alsof ik een grapje maak, meisje? Ik ben nu de vrouw van je vader. Het dragen van mijn jurk is een eerbetoon aan mij. »
Mijn maag draaide zich om. Ze was vier maten te groot voor me. En belangrijker nog, ik zou nog liever canvas dragen dan haar jurk.
« Ik heb mijn jurk al gekocht, Sandra. »
Zijn gezicht betrok. « Dat zullen we zien. »
Twee weken verstreken in gespannen stilte. Sandra trok als een onweerswolk door het huis. Papa probeerde de gemoederen te bedaren, maar Sandra’s woede vulde elke kamer.
Die donderdagmiddag kwam ik thuis met mijn armen vol bruidsbloemen en -benodigdheden. De voordeur sloot achter me. Meteen ging er iets mis.
De deur van de eetkamer stond open. Zonlicht filterde door de ramen. Maar er glinsterde iets op de houten vloer. Mijn hart stond even stil toen ik het zag.
Scherfjes kristal lagen verspreid over de grond als gevallen sterren. Het kostbare glasservestiging van mijn moeder lag in puin. Elk stuk vertelde een verhaal van geweld, haat en opzettelijke vernietiging.
Sandra stond daar met een bezem in haar hand. Op haar gezicht was geen schaamte of spijt te bespeuren. Alleen maar tevredenheid.
« Oh Jen! » riep ze theatraal uit. « Ik ben zo onhandig. Ik heb de hele kluis omgestoten toen ik iets zocht. »
Ik stond daar, verdoofd, en probeerde de omvang van zijn wreedheid te bevatten.
Ga verder op de volgende pagina:
Zie het vervolg op de volgende pagina.
