Toen mijn stiefmoeder een paar weken voor mijn bruiloft de kostbare kristallen set van mijn overleden moeder vernielde, dacht ik dat mijn hart nooit meer zou helen. Ze stond daar met die zelfvoldane glimlach, in de veronderstelling dat ze eindelijk de herinnering aan haar moeder uit mijn leven had gewist. Ze had geen idee wat er zou gebeuren.
Mijn naam is Jennifer. Ik ben 25 jaar oud en ik verloor mijn moeder, Alice, toen ik 16 was. Negen jaar later is de pijn nog steeds diep. Ze was de belichaming van zachtheid en gratie. Ze was mijn beste vriendin. Degene die altijd naar lavendel en kaneelbroodjes rook. Ze was alles voor me.
Ze liet niet veel na toen ze stierf. Maar ze liet me iets kostbaars na dat alles voor me betekende: haar geliefde kristallen. En niet zomaar kristallen. Deze stukken bevatten haar ziel en haar herinneringen.
Elke zondag tilde mijn moeder voorzichtig elk glas uit de kast. Ze poetste ze tot ze het licht weerkaatsten als diamanten. Daarna vertelde ze me verhalen over de dag dat ze ze in Grove Wood Town Center had gekocht.
‘Ooit, Jenny,’ zei hij dan, ‘zullen deze van jou zijn voor een speciale gelegenheid. Haal ze alleen tevoorschijn voor de momenten die er echt toe doen, oké, schat?’
Die bijzondere dag was eindelijk aangebroken. Mijn verloving met Michael bracht pure vreugde. Maar het bracht Sandra ook weer in beeld. Mijn stiefmoeder was vijf jaar na de dood van mijn moeder met mijn vader getrouwd. Ze liet me nooit vergeten dat zij de nieuwe vrouw in huis was.
Vanaf de eerste dag had ze het gevoel dat ze tegen een spook streed. Ik kon de naam van mijn moeder nooit uitspreken zonder dat Sandra een grimas trok, alsof ze zure melk had geproefd. Ze verborg nooit hoe bedreigd ze zich voelde door de herinnering aan mijn moeder.
Meestal negeerde ik haar. Wat had het voor zin? Maar zodra ik verloofd raakte, leek het alsof ze de druk opvoerde.
Eerst werden de schoten gelost.
Ga verder op de volgende pagina:
Zie het vervolg op de volgende pagina.
