Er zijn dingen aan hem die ik eerst niet zag, en ik was bang. Ik kan je nu niet alles vertellen, maar als je dit ooit leest, ga dan naar het onderstaande adres. Iemand daar zal je helpen het te begrijpen. Ik hou meer van je dan van wat dan ook.
— Mama
Mijn handen trilden zo erg dat ik de brief bijna liet vallen.
Bang? Wat bedoelde ze? David leek altijd toegewijd aan haar – aan *ons*. Zelfs nadat ze verdwenen was, bleef hij jarenlang deel uitmaken van mijn leven. Hij hielp met schoolactiviteiten, stuurde verjaardagskaarten en hield contact met me. Naarmate we ouder werden, groeiden we uit elkaar, maar er was nooit een spoor van verlating.
En toch bleef die brief aan me knagen. Onmogelijk om te negeren.
De volgende ochtend vertrok ik naar het adres dat ze me had gegeven – een klein stadje op twee uur rijden. Het leidde naar een rustige, met bomen omzoomde straat en een bescheiden huisje met verweerde luiken. Ik aarzelde even voordat ik aanklopte, niet wetend wat ik kon verwachten.
Een oude dame deed de deur open. Ze staarde me lange tijd aan, waarna haar blik verzachtte.
‘Jij moet Lily zijn,’ zei ze.
Mijn maag trok samen. « Hoe weet je dat? »
Ze zuchtte. « Je moeder heeft me over je verteld. »
Ze nodigde me binnen en schonk me thee terwijl ik probeerde mijn zenuwen te kalmeren.
‘Ik was een vriendin van je moeder,’ begon ze. ‘We hebben jaren geleden samen gewerkt. Ze kwam hier een paar dagen voor de bruiloft – ze was erg overstuur. Ze zei dat ze iets had ontdekt waardoor ze alles in twijfel trok.’
‘Wat is het?’ vroeg ik.
‘Ze heeft niet alles verteld,’ antwoordde ze. ‘Alleen dat ze had ontdekt dat David niet eerlijk tegen haar was geweest. Iets met zijn financiën en een andere relatie die hij eigenlijk niet had beëindigd.’
Ik hapte naar adem. « Was hij getrouwd? »
De vrouw knikte lichtjes. « Ze zei dat ze hem moest confronteren, maar dat ze bang was. Ze wilde het huwelijk niet zonder bewijs afblazen. Dat was de laatste keer dat ik haar zag. »
Haar woorden klonken zwaar in de kamer. Jarenlang had ik de verdwijning van mijn moeder beschouwd als een absurd mysterie – een wrede speling van het lot. Maar nu vielen de puzzelstukjes op hun plaats en ontstond er geen beeld van tragedie, maar van angst en verraad.
Ik bedankte de vrouw en ging zwijgend naar huis.
Die avond haalde ik de oude dozen uit de kast – wat er nog van haar spullen over was. Brieven, foto’s, bonnetjes. En daar, begraven onder een stapel wenskaarten, vond ik een kartonnen map, met haar hand op de kaft: *Huishoudelijke en financiële documenten*.
Binnenin lagen afschriften, contracten en kopieën van cheques. Aanvankelijk betekende het allemaal niets voor me. Toen zag ik echter een aantal grote opnames van haar rekening – allemaal in de weken voorafgaand aan de bruiloft. Tienduizenden dollars. De cheques waren uitgeschreven aan een volstrekt onbekende – Margaret Ellis.
Ik zocht online naar die naam en stuitte op iets verbazingwekkends: Margaret Ellis was de ex-vrouw van David.
Opeens begreep ik alles wat mijn moeder had geschreven.
Ze had ontdekt dat David nog steeds financieel verbonden was aan – misschien zelfs in het geheim betrokken was bij – zijn ex-vrouw. Ze had hem ermee moeten confronteren, bezorgd over wat dit voor hun toekomst zou betekenen. En toen ging er iets vreselijk mis.
Ik wist niet of mijn moeder was weggelopen of dat er iets anders was gebeurd, maar één ding was duidelijk: ze had me niet zomaar *in de steek gelaten*. Ze probeerde zichzelf te beschermen – misschien zelfs mij.
