De kerstochtend begon zoals elke andere, rustig en vredig, totdat mijn man een cadeau uitpakte dat zijn verleden op brute wijze weer tot leven bracht. Wat volgde, veranderde voorgoed de manier waarop we de feestdagen beleven.

Mijn man, Greg, en ik hadden een stabiel leven opgebouwd dat geen uitleg behoefde. We hadden een kind en ik geloofde dat vertrouwen de basis vormde van alles wat we samen deelden. Deze overtuiging bleef onwrikbaar tot een onverwachte gebeurtenis tijdens de feestdagen alles op zijn kop zette.

We hebben een kind gekregen.

Greg en ik waren al twaalf jaar samen. In de loop der tijd had ons leven zo’n vertrouwd ritme gekregen dat het bijna heilig was geworden. Boodschappenlijstjes hingen prominent op de koelkast, half afgemaakte puzzels lagen verspreid over de eettafel en we deelden interne grapjes die niemand anders ooit zou begrijpen.

Onze dagen werden gevuld met het brengen en halen van de kinderen van school, kopjes koffie tussen de autostoelen door, verjaardagsdiners in hetzelfde Italiaanse restaurant waar we al tien jaar kwamen, en de zeldzame spontane uitjes wanneer we even konden ontsnappen aan de stress van de werkweek. Op zondag was ons grootste dilemma of we pannenkoeken of wafels zouden maken.

Greg en ik
waren
al twaalf jaar samen.