We waren niet opzichtig of extravagant. Maar we waren wel consequent – en ik heb altijd gedacht dat consequentie iets waardevols is.
Onze dochter, Lila, was elf jaar oud. Ze had Gregs lieve hart en mijn vertrouwen in haar. Ze geloofde nog steeds in de Kerstman – of misschien geloofde ze gewoon in de magie van het geloof. Elk jaar schreef ze een klein bedankbriefje dat ze naast de koekjes legde.
De boodschap van dit jaar luidde: « Bedankt voor al jullie inzet. » Mijn ogen prikten.
Onze dochter, Lila, was 11 jaar oud.
Afgelopen kerst had net als alle andere moeten zijn: warm, vertrouwd en gevuld met vrolijke chaos: in de war geraakte linten, gemorste warme chocolademelk en heel veel gelach. Maar een week voor de feestdagen verbrijzelde een onverwachte gebeurtenis die hoop.
Het was een klein doosje, ingepakt in elegant crèmekleurig papier, zacht aanvoelend, bijna fluweelachtig. Er stond geen afzender op; alleen Gregs naam, geschreven in een sierlijk, vrouwelijk handschrift dat ik niet herkende, bovenaan.
