« Dat klopt! » riep Lily vrolijk, verheugd door de aandacht. « Hij is op een geheime missie! »
‘Lily, lieverd, we moeten gaan,’ drong Isabella aan, haar stem nu doorspekt met een scherpe ondertoon van paniek die onmogelijk te verbergen was. De trilling in haar hand, die op Lily’s schouder rustte, was nu zichtbaar.
Evans had het allemaal gezien. De wanhopige poging van de moeder om het gesprek af te breken, de onschuldige opwinding van het kind. De tegenstrijdigheid was nu overduidelijk. Hij stond langzaam op, zijn vriendelijke houding nog steeds intact, maar zijn gedachten stonden op scherp. Dit was geen moeder en dochter op vakantie. Dit was iets anders.
‘Een geheime missie?’ herhaalde agent Evans, zijn glimlach nog steeds op Lily gericht, terwijl hij in zijn ooghoeken de toenemende paniek van Isabella waarnam. ‘Wauw. Dat klinkt serieus. Is hij een spion? Een geheim agent?’
Lily’s ogen werden groot van trots. Ze omhelsde de beer nog steviger. « Hij is geen gewone beer! Hij is Agent Barnaby! » riep ze uit. Toen, alsof ze een staatsgeheim deelde, boog ze zich voorover en fluisterde ze zachtjes: « Hij bewaakt de schat! »
Isabella slaakte een klein, verstikt geluid. « Lily, het is genoeg. Het is maar een spelletje. Agent, we moeten echt gaan. »
Maar Evans zat nu vast. Hij knielde weer neer, zijn stem zakte tot een samenzweerderig gefluister. « Schat? Wauw. Wat voor schat beschermt agent Barnaby? »
En toen gebeurde het. Lily, overmand door het besef van het belang van het geheim dat ze moest bewaren, zette trots haar borst vooruit en reciteerde de zin die Isabella haar zo zorgvuldig had ingestudeerd, de zin die een slim spelletje had moeten zijn.
« Hier heb ik van mama de paspoorten en identiteitskaarten van papa verstopt, zodat niemand ze kan vinden! »
Voor agent Evans leek de wereld even stil te staan. De kakofonie van het vliegveld – de rollende koffers, de oproepen om te boarden, de huilende baby’s – vervaagde tot een dof, verafgelegen gerommel. Het enige wat hij nog hoorde waren de onschuldige woorden van het kind, die in zijn hoofd nagalmden. Papa’s paspoort. Betaalkaarten. Een kind dat met haar stiefmoeder reisde, een enkele reis naar een land dat geen uitleveringsverdrag heeft, met de reisdocumenten en financiële instrumenten van haar vader verstopt in een speeltje.
Het was niet langer een waarschuwingssignaal. Het was een ramp van de hoogste orde. Ouderlijke ontvoering. Vlucht van vermogen.
Zijn vriendelijke glimlach verdween niet, maar veranderde. Hij maakte plaats voor een masker van kalme, professionele autoriteit. Hij richtte zich op, zijn houding veranderde van ontspannen naar gebiedend. Hij ontmoette Isabella’s angstige blik over Lily’s hoofd heen.
Met een subtiel, bijna onmerkbaar gebaar gaf hij een signaal aan een andere agent die op drie meter afstand stond.
‘Mevrouw,’ zei hij, zijn stem verloor alle warmte van voorheen en klonk nu onwrikbaar. ‘Ik moet u en uw dochter vragen om nu meteen met mij mee te komen naar een privé-filmzaal.’
—————————————-
De beveiligde ruimte was een kale, raamloze kubus die mijlenver verwijderd leek van de drukke terminal. Isabella was volledig van de kaart. Haar gezicht was bleek, haar handen trilden.
Een vriendelijke vrouwelijke agent, agent Jenkins, knielde naast Lily. « Hallo lieverd. Ik heb gehoord dat agent Barnaby een superspion is. We hebben een speciaal röntgenapparaat voor spionnenspeelgoed. Mag ik hem even lenen om te controleren of hij veilig is voor de vlucht? »
Lily, die het uniform vertrouwde, gaf de beer af. In de hoek van de kamer vond agent Jenkins de kleine, vakkundig verborgen spleet in de naad van de beer. Ze maakte die voorzichtig open. Binnenin, verpakt in een plastic zak, lag een dik pakket: Marks paspoort, een stapel platina creditcards op zijn naam en een klein, metalen grootboek – een hardware wallet voor cryptovaluta.
Isabella zag de spullen op tafel liggen en haar laatste restje bravoure verdween als sneeuw voor de zon. ‘Jullie hebben hier geen recht op!’ begon ze, maar haar stem brak. De dreigementen maakten plaats voor wanhopige smeekbeden, en vervolgens voor snikken. Het masker was afgevallen en onthulde het rauwe, lelijke gezicht van haar hebzucht en bedrog.
