« Mama heeft hem iets te drinken gegeven! » riep ze. « Ze zei dat het maar een grapje was, maar hij werd er slaperig van en wilde niet meer wakker worden! »
De agenten keken Amber aan. In een oogwenk trok de kleur uit haar gezicht. « Ik… ik heb niets gedaan, » stamelde ze. « Het was maar een klein… »
« Mevrouw, steek uw handen omhoog zodat we ze kunnen zien. »
Ik heb de rest niet gehoord. Ik zat al in de ambulance en hield Calebs kleine handje stevig vast terwijl we met hoge snelheid naar het ziekenhuis reden.
De ziekenkamer rook naar ontsmettingsmiddel en angst. Caleb was nog steeds bewusteloos, maar stabiel. De deur zwaaide open en mijn broer, James, stormde naar binnen, zijn gezicht bleek. ‘Wat is er in godsnaam aan de hand?’
‘Je vrouw heeft mijn zoon vergiftigd,’ snauwde ik.
Een rechercheur stapte de kamer binnen. « Mevrouw Carter, » zei hij somber, « we moeten u nog een paar vragen stellen over Amber Willis. » James draaide zich naar de rechercheur. « Waar is ze nu? »
‘Ze werd meegenomen voor verhoor,’ zei de rechercheur aarzelend. ‘Ze heeft snel een advocaat in de arm genomen. Ze beweert dat het allemaal een misverstand was, een slechte grap die verkeerd afliep.’
‘Wat heeft ze hem gegeven?’ vroeg James, met trillende stem.
« Voorlopige tests wijzen uit dat het om een hoge dosis Benadryl ging, mogelijk gemengd met alcohol. »
James’ gezicht betrok. Amber had mijn zoon gedrogeerd. Dat besef deed iets in me knappen. Zodra Caleb stabiel was, schakelde ik over op de oorlogsmodus.
Eerst nam ik contact op met een advocaat, zo eentje die mensen zoals Amber als ontbijt verslindt. Ten tweede begon ik te graven. Amber had lijken in de kast, dat wist ik. Ik ging oude sms’jes, e-mails en sociale media door en nam contact op met mensen uit haar verleden. De vuiligheden begonnen aan het licht te komen. Een voormalige nanny had haar beschuldigd van mishandeling. Een collega beweerde dat ze geld had gestolen. Een ex-vriend had een contactverbod.
Toen greep ik mijn kans. Ik verzamelde alles wat ik had gevonden en gooide het in het vuur van sociale media. Ik plaatste berichten over wat ze Caleb had aangedaan, inclusief screenshots van sms’jes waarin ze lachte om haar ‘grap’. Ik deelde getuigenissen van mensen die ze had gekwetst. Het ging viraal. Aan het einde van de week was ze haar baan kwijt, uit haar countryclub gezet en was ze het gesprek van de dag, maar om de verkeerde redenen.
Ze was op borgtocht vrijgelaten, maar haar wereld stortte in. Toch had ze nog steeds de brutaliteit om zich als slachtoffer voor te doen. Ik sprak met haar af in het park, maar ik nam mijn advocaat en een dictafoon mee.
Zodra ze me zag, siste ze: « Je hebt mijn leven verpest. »
Ik liet een humorloze lach ontsnappen. « Grappig. Dat wilde ik net tegen jou zeggen. »
“Je hebt alles van me afgepakt!”
‘Je hebt mijn zoon gedrogeerd, Amber,’ zei ik kalm. ‘En jij noemde het een grap.’
“Het was niet zo ernstig! Hij was helemaal in orde!”
Voordat ze nog iets kon zeggen, stopte er een politieauto. « Amber Willis, » zei een van de agenten. « U bent gearresteerd wegens kinderverwaarlozing en het roekeloos toebrengen van letsel aan een minderjarige. »
‘Nee!’ schreeuwde ze tegen me toen ze haar boeiden. ‘Dit is jouw schuld! Jij hebt me erin geluisd!’
Ik zei geen woord. Ik keek alleen maar toe hoe ze haar achter in de auto duwden, haar perfecte leventje officieel aan diggelen.
Na haar arrestatie ging de politie dieper graven. Het toxicologisch rapport kwam binnen: het was niet alleen Benadryl. Ze had slaapmiddelen op recept fijngemalen en in Calebs drankje gemengd – een potentieel dodelijke dosis. Ze ontdekten fraude, verduistering en belastingontduiking. Toen kwam de grootste bom: James, op zoek naar antwoorden, controleerde Ambers laptop en vond bewijs van meerdere affaires, waaronder een met haar eigen advocaat.
Het hele kaartenhuis stortte in elkaar. James vroeg de scheiding aan en kreeg de volledige voogdij over Lily.
