Het proces tegen Amber was een publiek spektakel. Het meest belastende moment kwam toen de achtjarige Lily tegen haar eigen moeder getuigde. Haar stem trilde toen ze zei: « Mama zei dat het maar een grapje was, maar Caleb werd niet wakker en ik werd bang. Ik wilde niet dat hij doodging. »
Het vonnis was snel uitgesproken. Schuldig op alle punten. Toen de rechter haar straf voorlas – 25 jaar zonder mogelijkheid tot vervroegde vrijlating – brak Amber eindelijk. Ze schreeuwde en smeekte om genade.
Terwijl ze werd weggeleid, passeerde ze me in de rechtszaal. Onze blikken kruisten elkaar en ik boog me net genoeg naar haar toe zodat ze me hoorde fluisteren: ‘Was het het waard?’
Haar gezicht vertrok in een grimas.
Caleb is volledig hersteld, hoewel dat tijd en therapie kostte. James en Lily zijn naar een andere staat verhuisd om een nieuwe start te maken. Wat Amber betreft, ik hoorde dat ze het vreselijk vond in de gevangenis. Blijkbaar krijgen vrouwen die kinderen iets aandoen niet veel sympathie achter de tralies.
Ik liet het los. Niet omdat ze vergeving verdiende – dat deed ze niet – maar omdat ik weigerde haar nog langer ruimte in mijn gedachten te geven.
Op een avond, terwijl we op de veranda zaten te kijken naar de zonsondergang, keek Caleb me aan en vroeg: « Mam, is die gemene vrouw weg? »
Ik glimlachte en streek een plukje haar uit zijn gezicht. « Ja, schat. Ze is weg. » Hij knikte tevreden en leunde tegen me aan.
