‘Hoe kon hij zo wreed zijn?’ fluisterde ze, terwijl ze zich op de trap liet vallen.
‘Net zoals jij wreed was,’ beet Jeremy terug, ‘toen je hem een ’last’ noemde en van plan was hem op te sluiten. Die oude man was slimmer dan wij beiden.’
Ze zaten daar, gebroken, in het huis dat niet langer van mij was.
Ik heb de camerabeelden uitgezet. Ik had genoeg gezien.
Ik liep naar mijn nieuwe keuken en opende de fles Ellens favoriete wijn die ik bewaard had. Ik schonk een glas in en hief het op naar haar foto.
‘Voor jou, mijn liefste,’ fluisterde ik. ‘Gerechtigheid is geschied.’
De wijn smaakte naar overwinning. Mijn telefoon trilde met een berichtje van een onbekend nummer. Caitlyn.
Ik verwijderde het zonder het te lezen en zette mijn telefoon uit. Ik keek uit het raam naar de skyline van Denver. Voor het eerst sinds Ellens dood was ik niemands last meer. Ik was vrij.
De telefoon ging net toen ik de laatste restjes van Ellens gehaktbrood van mijn bord schraapte. Het smaakte nooit hetzelfde zonder haar. Ik keek naar het nummer en glimlachte. Caitlyn.
‘Pap! Hoe gaat het met je?’ Haar stem klonk zo vertrouwd en warm, een stem die de eenzaamheid altijd wat verzachtte.
Ik plofte neer in Ellens oude fauteuil, waarvan het leer gladgesleten was. « Ach, je kent me wel, schat. Ik heb net gegeten. » Ik zei niets over de restjes van drie dagen oud en ook niet dat ik al een uur naar een foto van haar moeder had zitten staren.
‘Eet je wel genoeg?’ vroeg ze bezorgd. ‘Ik schrok me gisteren rot. Ik was vergeten het gasfornuis onder mijn koffiezetapparaat uit te zetten. Gelukkig rook ik het.’
Een stilte. Ik zag haar fronsen voor me, die kleine rimpel tussen haar wenkbrauwen die ze van Ellen had geërfd. ‘Papa, misschien moeten we het erover hebben of we iemand kunnen inschakelen om je in de gaten te houden…’
‘Het gaat goed met me, Caitlyn. Echt waar. Hoe is de zakenreis verlopen?’
‘Phoenix is prima,’ lachte ze, hoewel het geforceerd klonk. ‘Luister, pap, ik moet gaan. Jeremy en ik hebben een etentje met investeerders.’
“Natuurlijk, schatje. Ik hou van je.”
“Ik hou ook van jou, pap. Zorg goed voor jezelf.”
Ik hoorde een klik, gevolgd door geritsel, alsof ze de telefoon in haar tas had laten vallen. Ik glimlachte en reikte naar mijn kant om op te hangen.
Maar toen hoorde ik stemmen. Gedempt, maar duidelijk.
‘Jeremy, zie je hoe het met hem gaat?’ Het was Caitlyns stem, maar de warmte was verdwenen. Het klonk koud en scherp. ‘Hij is vergeten het fornuis uit te zetten. Wat als hij het huis in brand steekt?’
Mijn hand verstijfde op de hoorn.
‘Het is tijd voor een verzorgingstehuis, Caitlyn.’ Jeremy’s stem. Nuchter. ‘Hij wordt een last, en dat weet je. Hij kan niet langer alleen wonen.’
« Het huis is nu bijna een miljoen waard, » zei Caitlyn, met een toon die pure berekening uitstraalde. « Met de huizenmarkt in Denver zouden we er waarschijnlijk wel 900.000 voor kunnen krijgen. »
‘Precies,’ zei Jeremy tevreden. ‘We verkopen het, geven hem een fatsoenlijk plekje – niet te duur – en kopen eindelijk dat huis in Boulder. Die met uitzicht op de bergen.’
Mijn dochter lachte . Een scherp, metaalachtig geluid. « Jeetje, Jeremy, je had hem moeten zien. Zo dankbaar dat hij überhaupt iets van me hoort. Hij heeft geen idee. »
« Hoe langer we wachten, hoe verwarder hij raakt, » zei Jeremy. « We moeten toeslaan nu hij ons nog volledig vertrouwt. »
De telefoon gleed uit mijn gevoelloze vingers en kletterde op de houten vloer die Ellen en ik 23 jaar geleden samen hadden gelegd.
Ik zat in het donker en staarde naar Ellens foto. Haar ogen leken me te waarschuwen. Last. Verward. Sla toe nu hij ons nog vertrouwt. Ze gaven mijn geld al uit, ze planden al hun nieuwe leven in de ruïnes van mijn huis.
Maar ik was nog niet dood. En ik was lang niet zo in de war als ze dachten.
Ik weet niet hoe lang ik daar heb gezeten. Het huis voelde anders aan, alsof de muren zelf het verraad hadden gehoord.
Ik liep naar mijn bureau en pakte het dossier dat Ellen per se wilde bewaren. De financiën . 48.000 dollar voor Caitlyns collegegeld. Ik herinnerde me de dubbele diensten, hoe ik thuiskwam met betonstof in mijn haar. 32.000 dollar voor haar ‘droombruiloft’. Ik had zes maanden lang in de weekenden vloeren gelegd om die ene dag te kunnen betalen. De medeondertekenaar van de autolening. De 3.000 dollar die ik vorige maand had betaald voor Jeremys nieuwe versnellingsbak – mijn hele noodfonds. De bankafschriften van twee jaar geleden, toen ze gratis bij me waren ingetrokken nadat Jeremy zijn baan ‘kwijt’ was geraakt.
Ze stonden al een jaar op eigen benen en verdienden allebei meer geld dan ik ooit had verdiend, maar ze hadden het nooit over verhuizen gehad. Nooit over het terugbetalen van mijn geld.
Ik liep naar boven naar onze slaapkamer, die onveranderd was gebleven sinds Ellen was overleden. Haar sieradendoosje stond op de commode. Ik opende de onderste lade en pakte de eigendomsakte van ons huis. Roy en Ellen Hayes. Gekocht in 1999. Nu alleen nog op mijn naam.
Ik dacht aan Ellens laatste dagen, hier in dit bed. ‘Beloof me dat je je niet door hen laat misbruiken,’ had ze gefluisterd, haar stem breekbaar. ‘Je bent te goed, Roy. Te gul. Beloof het me.’
Ik had het beloofd. En ik was er niet in geslaagd.
‘Wel, Ellen,’ fluisterde ik in de lege kamer. ‘Onze dochter is het vergeten. Maar ze staat op het punt het zich te herinneren.’
Ik vond het visitekaartje dat ik al drie jaar bewaarde. Todd Fischer, advocaat in onroerend goed. Het was tijd voor een consult.
« Juridisch gezien, meneer Hayes, » zei Todd Fischer, « hebben ze absoluut geen recht van spreken. Het huis staat alleen op uw naam. Ze kunnen het niet verkopen. Ze kunnen u niet dwingen om naar een zorginstelling te gaan. »
Zijn kantoor was bescheiden en geruststellend. Hij had het hele verhaal zonder onderbreking aangehoord. « Een gevoel van opluchting overspoelde me, gevolgd door een kille vastberadenheid. ‘Dus, als ik het zelf zou willen verkopen…?' »
« Je zou het morgen al op de markt kunnen zetten, » zei Todd. « De huizenmarkt in Denver is ongelooflijk sterk. Een huis zoals dat van jou? Dat zou snel verkocht zijn. Contante biedingen, boven de vraagprijs. »
“Hoe snel?”
“Met de juiste koper? Dan kan de verkoop binnen een week rond zijn. Maximaal tien dagen.”
Tien dagen. Ze zouden pas over acht dagen terug zijn uit Phoenix.
