Ik liep door de kamers en raakte de deurkozijnen aan die ik had gemaakt, de toonbanken die Ellen had uitgekozen. ‘Het spijt me, schat,’ fluisterde ik. ‘Maar je zou het wel begrijpen.’
Ik deed het nieuwe slot op slot en reed voorgoed weg van Maple Street.
Vrijdag. 17:15 uur. Ik zat in mijn nieuwe, steriele appartement, een glas water in de ene hand, mijn telefoon in de andere, en keek naar de live-uitzending.
Een zwarte SUV – die van Jeremy – reed de oprit op.
Mijn hart bonkte in mijn keel. Ze stapten naar buiten, rekten zich uit, heel nonchalant. Ze zagen eruit alsof ze thuiskwamen.
Caitlyn viste haar sleutels uit haar tas. Ik keek toe hoe ze de sleutel in het slot stak. Hij draaide niet.
Ze fronste haar wenkbrauwen. Ze probeerde het opnieuw en wiebelde eraan. « Dat is vreemd, » klonk haar stem door de luidspreker van de telefoon. « Mijn sleutel werkt niet. »
‘Laat me de achterkant eens proberen,’ zei Jeremy.
Hij verdween. Caitlyn bleef worstelen, haar frustratie nam toe. Jeremy kwam terug, met een somber gezicht. « De achterdeur zit ook op slot. De afstandsbediening van de garage werkt niet. Caitlyn… iemand heeft de sloten vervangen. »
“Wat? Dat is onmogelijk! Papa kent niet eens een slotenmaker!”
‘Deze zijn gloednieuw,’ zei Jeremy, zijn stem verheffend. ‘Dit is geen toeval.’
Caitlyns handen trilden toen ze haar telefoon pakte. « Ik bel papa. »
Ik keek toe hoe ze mijn oude, niet meer gebruikte vaste lijn belde. « Geen antwoord, » fluisterde ze, haar stem trillend. « Het gaat niet eens naar de voicemail. »
‘Probeer zijn mobiel eens,’ snauwde Jeremy.
“Hij heeft geen mobiele telefoon!”
Jeremy bekeek de ramen. « Die is niet op slot. Ik help je er wel in. »
Ik keek toe hoe mijn dochter, in haar dure zakelijke pak, onhandig door het openstaande keukenraam naar binnen klom. Een moment later ging de voordeur van binnenuit open.
Ze stapten beiden de hal in en verstijfden. Ze zagen de envelop.
Caitlyns hand trilde toen ze de deur van de muur trok. Jeremy las over haar schouder mee.
Ik boog me voorover, mijn telefoon stevig in beide handen geklemd. Ik zag hun gezichten vertrekken van verwarring, naar schok, naar pure, onverbloemde afschuw.
‘Hij… heeft het verkocht,’ fluisterde Caitlyn. Haar gefluister veranderde al snel in een gil. ‘HIJ HEEFT HET HUIS VERKOCHT! HOE KON HIJ DIT DOEN?’
Jeremy griste het briefje weg en las het nog eens, alsof de woorden zouden veranderen. « Die manipulatieve oude dwaas! Hij heeft ons de hele tijd voor de gek gehouden! »
« $890.000! » Caitlyn snikte nu, de mascara liep over haar gezicht. « Hij heeft alles gehouden! Dat geld had onze toekomst moeten zijn ! »
‘JOUW toekomst?’ Jeremy draaide zich naar haar om, zijn masker van toegewijde echtgenoot was verdwenen. ‘Dit is je vader, Caitlyn! Jij had hem moeten aanpakken!’
‘Mijn schuld?’ schreeuwde ze, jarenlange wrok kookte over. ‘Jij bent degene die zei dat hij een last was! JIJ bent degene die aangedrongen heeft op het verpleeghuis!’
‘Nou, hij was een last!’ brulde Jeremy. ‘En kijk eens wat hij heeft gedaan! We zijn dakloos! Ons huurcontract loopt volgende week af!’
‘Schakel een advocaat in!’ smeekte Caitlyn. ‘Hij kan het huis toch niet zomaar verkopen!’
‘Met welk geld, Caitlyn?’ Jeremy’s stem klonk vol minachting. ‘Voor het geval je het vergeten bent, ik ben zes maanden geleden mijn baan kwijtgeraakt, en jouw salaris is nauwelijks genoeg om de autokosten te betalen!’
“Zoek dan een andere baan!”
“Waar dan? Financiële bedrijven staan niet bepaald in de rij om adviseurs aan te nemen die ontslagen zijn vanwege ‘dubieuze transacties’!”
Ik zag het gezicht van mijn dochter ineenkrimpen toen de volle omvang van hun ondergang tot haar doordrong. Geen huis. Geen erfenis. Geen spaargeld. Een echtgenoot die werkloos was en blijkbaar ook niet aan een baan te krijgen was.
