De telefoon ging net toen ik de laatste restjes van Ellens gehaktbrood van mijn bord schraapte. Het smaakte nooit hetzelfde zonder haar. Ik keek naar het nummer en glimlachte. Caitlyn.
‘Pap! Hoe gaat het met je?’ Haar stem klonk zo vertrouwd en warm, een stem die de eenzaamheid altijd wat verzachtte.
Ik plofte neer in Ellens oude fauteuil, waarvan het leer gladgesleten was. « Ach, je kent me wel, schat. Ik heb net gegeten. » Ik zei niets over de restjes van drie dagen oud en ook niet dat ik al een uur naar een foto van haar moeder had zitten staren.
‘Eet je wel genoeg?’ vroeg ze bezorgd. ‘Ik schrok me gisteren rot. Ik was vergeten het gasfornuis onder mijn koffiezetapparaat uit te zetten. Gelukkig rook ik het.’
Een stilte. Ik zag haar fronsen voor me, die kleine rimpel tussen haar wenkbrauwen die ze van Ellen had geërfd. ‘Papa, misschien moeten we het erover hebben of we iemand kunnen inschakelen om je in de gaten te houden…’
‘Het gaat goed met me, Caitlyn. Echt waar. Hoe is de zakenreis verlopen?’
‘Phoenix is prima,’ lachte ze, hoewel het geforceerd klonk. ‘Luister, pap, ik moet gaan. Jeremy en ik hebben een etentje met investeerders.’
“Natuurlijk, schatje. Ik hou van je.”
“Ik hou ook van jou, pap. Zorg goed voor jezelf.”
Ik hoorde een klik, gevolgd door geritsel, alsof ze de telefoon in haar tas had laten vallen. Ik glimlachte en reikte naar mijn kant om op te hangen.
Maar toen hoorde ik stemmen. Gedempt, maar duidelijk.
‘Jeremy, zie je hoe het met hem gaat?’ Het was Caitlyns stem, maar de warmte was verdwenen. Het klonk koud en scherp. ‘Hij is vergeten het fornuis uit te zetten. Wat als hij het huis in brand steekt?’
Mijn hand verstijfde op de hoorn.
‘Het is tijd voor een verzorgingstehuis, Caitlyn.’ Jeremy’s stem. Nuchter. ‘Hij wordt een last, en dat weet je. Hij kan niet langer alleen wonen.’
« Het huis is nu bijna een miljoen waard, » zei Caitlyn, met een toon die pure berekening uitstraalde. « Met de huizenmarkt in Denver zouden we er waarschijnlijk wel 900.000 voor kunnen krijgen. »
‘Precies,’ zei Jeremy tevreden. ‘We verkopen het, geven hem een fatsoenlijk plekje – niet te duur – en kopen eindelijk dat huis in Boulder. Die met uitzicht op de bergen.’
