Een gesprek van twee weken eerder flitste door mijn hoofd. Ik was Andrew Cole tegengekomen, een oud-collega die drie jaar geleden Sterling Construction had verlaten na een heftige ruzie met Richard. Hij was zijn eigen bedrijf begonnen, Apex Builders. ‘Kate, je moet uit die slangenkuil stappen,’ had hij gezegd. ‘Met jouw ervaring en klantenbestand zou je een superster zijn bij een echt bedrijf. Ik probeer mijn team uit te bouwen. Ik heb een Hoofd Verkoop nodig. Denk er eens over na.’
Destijds had ik het afgewezen. Een vaste baan, een promotie in het vooruitzicht – waarom zou ik die verlaten voor een startup? Nu voelde zijn aanbod als een reddingsboei. Ik zocht zijn nummer op en, ondanks het late uur, belde ik hem.
‘Kate?’ antwoordde hij, zijn stem vol verbazing. ‘Is er iets gebeurd?’
Ik vertelde hem alles. Toen ik klaar was, floot hij alleen maar. ‘Wat een klootzak,’ zei hij. ‘Maar ik ben niet verbaasd. Hij is altijd al een tiran geweest. Dus, betekent dit dat mijn aanbod nog steeds geldig is?’
‘Is dat zo?’ vroeg ik, terwijl mijn hart sneller begon te kloppen van een nieuwe, onbekende opwinding.
“Hoofd van de verkoopafdeling. Volledige handelingsvrijheid. Dertig procent salarisverhoging op uw huidige salaris, plus een aanzienlijk percentage van alle nieuwe contracten. Wanneer kunt u beginnen?”
‘Ik moet twee weken van tevoren opzeggen,’ zei ik.
‘Onzin,’ lachte hij. ‘Gooi morgenochtend je ontslagbrief op het bureau van die idioot en kom meteen hierheen. Mensen zoals Richard waarderen een echte professional nooit. Ze zijn alleen maar op zoek naar slijmballen.’
Nadat ik had opgehangen, overviel me een vreemd gevoel. Het verdriet, de vernedering – het was er nog steeds, maar daaronder lag een fel, bevrijdend gevoel van mogelijkheden. Voor het eerst in lange tijd keek ik uit naar maandag.
Ik werd wakker voordat mijn wekker afging, het was in december nog donker buiten. Een uur eerder dan wie dan ook liep ik mijn oude kantoor bij Sterling Construction binnen. De plek voelde aan als een graf. Ik zette mijn computer aan, sorteerde methodisch mijn e-mails en maakte gedetailleerde aantekeningen over al mijn lopende projecten. Ik zou geen rommel achterlaten. Ik was een professional.
Liz kwam binnen, zelfvoldaan en arrogant in een nieuw, belangrijk pak. « Katherine, goedemorgen, » zei ze, waarbij ze mijn volledige naam gebruikte als een kleinzielige bevestiging van haar nieuwe autoriteit. « Ik had niet verwacht je na… nou ja, na vrijdag nog te zien. »
‘Ik heb een belangrijke afspraak met meneer Sterling,’ zei ik kalm, en draaide me weer naar mijn monitor.
Even na tienen verscheen Richard eindelijk, zichtbaar aangeslagen en verward. Zonder een woord te zeggen liep hij langs mijn bureau en snauwde: « Liz, mijn kantoor. Briefing. »
Ze wierp me een triomfantelijke blik toe toen ze hem naar binnen volgde. Ik wachtte tot de deur dicht was. Toen pakte ik de eenvoudige, witte envelop van mijn bureau, liep naar zijn kantoor en klopte aan. Zonder op een antwoord te wachten, liep ik naar binnen.
Hij keek geïrriteerd op van zijn bureau. « Wat is er, Kate? Zie je dan niet dat ik in een vergadering zit? »
Ik legde de envelop zwijgend op zijn bureau voor hem neer. Hij staarde ernaar, en vervolgens naar mij. ‘Wat is dit?’
‘Mijn ontslagbrief,’ zei ik. ‘Met onmiddellijke ingang.’
Hij staarde naar de envelop, terwijl een langzaam ontluikend besef zich over zijn gezicht verspreidde. Dat werd echter al snel vervangen door paniek. « Wacht even, » zei hij, terwijl hij zich oprichtte in zijn stoel. « Ben je… ben je boos over de promotie? Kijk, Kate, je bent volwassen. Zaken zijn zaken. »
‘Het gaat niet om de promotie, Richard,’ zei ik met een ijzige stem. ‘Ik ga voor Andrew Cole werken bij Apex Builders. Hij heeft me een aanbod gedaan.’
Richards gezicht kleurde dieprood. « Cole? » stamelde hij. « Die nieuwkomer? Zijn bedrijf gaat over zes maanden failliet! »
‘Dat zullen we zien,’ zei ik.
‘Nee, dat sta ik niet toe!’ riep hij, terwijl hij opstond. ‘Je hebt een contract! Een concurrentiebeding! Twee weken opzegtermijn!’
‘Het concurrentiebeding is alleen geldig als ik om gegronde redenen word ontslagen,’ antwoordde ik kalm. ‘Ik neem ontslag. En wat die twee weken betreft, de afdeling heeft nu toch een nieuwe leiding? Ik weet zeker dat Liz alles aankan.’
Liz, die de hele woordenwisseling als een tenniswedstrijd had gevolgd, werd bleek.
‘Nu, als u mij wilt excuseren,’ zei ik. ‘Ik moet naar een nieuwe baan. Ik raad u echter aan om persoonlijk met meneer Donovan te bellen. U heeft morgen om tien uur een afspraak met hem om het uitbreidingscontract van twintig miljoen dollar te ondertekenen. Hij is een man van de oude school. Hij vindt het niet prettig als zijn accountmanager wordt vervangen zonder persoonlijke uitleg.’
Ik zag een glimp van pure angst in Liz’ ogen. Ze had duidelijk geen idee waar ik het over had. Ik had de Donovan-klant al
