maanden persoonlijk beheerd. Alle details, alle nuances, zaten in mijn hoofd, niet in een dossier.
‘Tot ziens, Richard,’ zei ik, terwijl ik me naar de deur draaide. ‘Veel succes met je nieuwe hoofd van de verkoopafdeling.’
Terwijl de liftdeuren dichtgingen, liet ik een kleine, tevreden glimlach op mijn gezicht verschijnen. Het was niet zomaar een glimlach. Het was een grijns. Een nieuw leven begon.
Mijn eerste dag bij Apex Builders was alsof ik in een andere dimensie terechtkwam. Het kantoor was licht en open, gevuld met planten en de rustige, geconcentreerde energie van mensen die echt plezier in hun werk hadden. Er was een lounge met een massagestoel en een espressomachine. Andrew begroette me bij de deur met een warme handdruk en een bordje op mijn nieuwe, ruime hoekantoor met de tekst: Katherine Vance, Commercieel Directeur.
‘Ik heb erover nagedacht,’ had hij met een grijns gezegd, ‘en jouw ervaring is meer waard dan de functie van Hoofd Verkoop.’
De weken die volgden waren hectisch. Ik kreeg een mate van vertrouwen en autonomie waar ik bij Sterling alleen maar van had durven dromen. Mijn ideeën werden niet alleen aangehoord, ze werden ook uitgevoerd. En met de volledige steun van een dynamisch, innovatief team begon ik klanten binnen te halen.
Ondertussen was het nieuws van mijn oude bedrijf somber. Rachel hield me op de hoogte. Meneer Donovan had, zoals ik al voorspelde, het uitbreidingscontract opgezegd zodra hij hoorde dat ik weg was. Hij, samen met twee andere belangrijke klanten die me altijd trouw waren gebleven, tekende binnen een maand een contract met Apex Builders. Liz, totaal overrompeld, was in paniek geraakt en had een rampzalig dure digitale marketingcampagne gelanceerd die geen enkel resultaat opleverde. De verkoopafdeling was een chaos. Het moreel was tot een dieptepunt gedaald. Richard verkeerde blijkbaar in een bijna constante staat van woede.
Twee maanden nadat ik vertrokken was, werd ik gebeld door een man genaamd Paul, lid van de raad van bestuur van Sterling Construction. Hij wilde me graag ontmoeten. We spraken af in een rustig, chique restaurant.
‘Ik zal eerlijk zijn, Katherine,’ zei hij. ‘Sterling Construction verkeert in een crisis. We hebben drie grote contracten verloren en onze kwartaalprognoses zijn een ramp. De raad van bestuur heeft een spoedvergadering gehouden. We zijn tot de conclusie gekomen dat Richards leiderschap… schadelijk is geweest. Jouw vertrek was de katalysator die een diepgeworteld probleem binnen het bedrijf aan het licht bracht.’
Hij pauzeerde even en nam een slokje wijn. « Gisteren heeft de raad van bestuur gestemd om Richard uit zijn functie als CEO te ontslaan. »
Ik verslikte me bijna in mijn water.
« En we willen u deze functie graag aanbieden, » besloot hij.
Ik staarde hem sprakeloos aan. CEO. Van het bedrijf waar ik slechts twee maanden eerder in vernedering was weggevlucht. De ironie was zo dik dat ik hem bijna kon proeven. Ze boden me Richards kantoor aan, zijn titel, zijn macht.
‘Ik heb even tijd nodig om na te denken,’ zei ik, terwijl mijn gedachten alle kanten op schoten.
Ik heb er het hele weekend over nagedacht. De verleiding was enorm. Terugkeren als een zegevierende held, op Richards stoel zitten, het bedrijf herstellen dat hij bijna had geruïneerd – dat zou de ultieme wraak zijn. Maar toen dacht ik aan de giftige sfeer, de jarenlange intriges, de angstcultuur die hij had gecreëerd. Ik wilde mijn leven niet besteden aan het opruimen van zijn rotzooi. Ik wilde iets nieuws opbouwen.
Op maandagochtend belde ik Paul en wees zijn aanbod beleefd af. Diezelfde avond werd ik gebeld door Richard zelf. Hij klonk als een ander mens – nederig, gebroken.
‘Ze hebben je mijn baan aangeboden, toch?’ vroeg hij.
‘Ja,’ zei ik.
‘En je hebt het afgewezen,’ zei hij. Het was geen vraag. ‘Je bent slimmer dan ik ooit heb gedacht, Kate. Je was een betere leider dan ik. Een beter mens. Ik heb het te laat ingezien. Het spijt me.’
‘Tot ziens, Richard,’ zei ik, en hing op.
Dat hoofdstuk van mijn leven was eindelijk, helemaal, afgesloten. Mijn nieuwe, bij Apex Builders, stond op het punt te beginnen. Andrew en ik vormen een ijzersterk team. Het bedrijf floreert. En ik? Ik ben gelukkig. Ik word gerespecteerd, niet om mijn uiterlijk of mijn jeugd, maar om mijn intelligentie, mijn ervaring en mijn integriteit. En dat, heb ik geleerd, is een overwinning die veel zoeter smaakt dan welke wraak ook.
