En het ergste is, ik wist het.
Ik haatte mezelf ook.
Ik haatte het dat mijn moeder vuilnisophaler was. Ik haatte het dat we geen geld hadden. Ik haatte het dat, terwijl de ouders van mijn klasgenoten in gloednieuwe SUV’s aankwamen, mijn moeder in een oude vuilniswagen arriveerde die kilometers in de omtrek stonk.
Er was een periode op de middelbare school dat ik hem vroeg me na school niet meer op te halen.
« Maar zoon, het is te ver voor je om daarheen te lopen. »
« Het is oké, mam. Ik wil sporten. »
Leugen.
Ze wilde niet gezien worden.
Ze keek me vreemd aan, maar uiteindelijk stemde ze toe.
Die dag liep ik twee uur lang in de zon naar huis. Toen ik thuiskwam, trof ik haar huilend aan in de keuken. Ze zei niets. Maar ik wist dat ze het wist.
Sindsdien is hij nooit meer teruggekomen om me op te halen.
En die last van schuld heb ik jarenlang met me meegedragen.
De onverwachte beslissing
Toen het tijd was om een carrière te kiezen, verwachtte iedereen dat ik iets ‘praktisch’ zou studeren. Iets waarmee ik snel geld kon verdienen om thuis te helpen.
Maar ik koos voor geneeskunde.
« Medicijnen? Ben je gek geworden? Dat kost een fortuin en werkt zeven jaar! »
Ik weet.
Daarom heb ik voor deze weg gekozen.
Ik wilde aan iedereen bewijzen dat de zoon van een vuilnisman dokter kon worden. Ik wilde dat mijn moeder eindelijk zou stoppen met het sjouwen van vuilniszakken en wat rust zou krijgen. Ik wilde voor eens en voor altijd van die verdomde bijnaam af.
Maar het was een hel.
De universiteit was erger dan de basisschool en de middelbare school samen. Iedereen was rijk. Iedereen kwam aan in een gloednieuwe auto. Iedereen droeg merkkleding en praatte over reizen door Europa alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
