Marcelo Rivero, berucht om het feit dat hij altijd rechtszaken verloor waarbij rijke families betrokken waren, gaf hem de opdracht om Clara af te schilderen als een opportunistische dief en van het proces een spektakel te maken.
Dus begonnen kranten met krantenkoppen waarin ze van diefstal werden beschuldigd, en radio en televisie herhaalden hetzelfde verhaal: het dienstmeisje dat van de Hamiltons stal.
Nog voordat het proces begon, was Clara al veroordeeld door de publieke opinie. Adam Hamilton keek toe hoe het zich allemaal ontvouwde. Hoewel hij zich op zijn gemak voelde, bleef hij stil.
Hij herinnerde zich hoe Clara voor Etha had gezorgd. Zoals altijd had ze onvermoeibaar gewerkt en hen altijd enige reden gegeven om alles te verwachten.
Maar tegelijkertijd had de stem van zijn moeder nog steeds meer gewicht. Adam durfde haar niet tegen te spreken en koos ervoor om te zwijgen.
Verscheurd tussen respect voor Margaret en schuldgevoel jegens Clara, voelde Ita, aan de andere kant, duidelijk Clara’s afwezigheid. Niemand kon het hem uitleggen, maar hij wist dat er iets niet klopte.
Hij miste haar sopjes, haar verhaaltjes voor het slapengaan, de manier waarop ze hem knuffelde als hij bang was.
Het nieuwe personeel in het huis wist niet hoe ze voor hem moesten zorgen zoals zij dat deed. Ze bewaarde in het geheim een tekening van hen beiden, hand in hand, in de hoop dat op een dag alles weer zou zijn zoals het ooit was.
Ondertussen ontdekte Clara een verontrustend detail. Toen ze navraag deed naar de beveiligingscamera’s van het maisop, vernam ze dat de camera die de kamer bewaakte waar het juweel werd bewaard, was uitgeschakeld op het moment dat het verdween.
Voor haar was dit een teken dat er iets ernstigs stond te gebeuren. Maar toen ze het bij de rechtbank meldde, werd haar verteld dat het niet relevant was zonder bewijs van wie de camera had weggehaald.
De frustratie nam toe. Het systeem leek ontoegankelijk voor iemand zoals zij. Margaret, vastbesloten om de zaken te versnellen, drong erop aan om de procesdatum te vervroegen.
Ze wachtte op een publiek spektakel dat iedereen zou laten zien wie de Hamiltons kon uitdagen. En hoewel Clara zich steeds eenzamer en zwakker voelde, zwoer ze dat ze, ondanks haar angst, tot het uiterste zou vechten voor haar positie.
De dag van de rechtszaak was aangebroken. Clara betrad de rechtszaal in haar oude werkkleding, de formele kleding die ze bezat.
Haar handen trilden, maar ze liep rechtop. Mensen keken haar met medelijden of minachting aan, en ze zat alleen, een tas met documenten erin.
De door Margaret ingehuurde aanklager bestempelde haar als een opportunist, een vrouw die misbruik had gemaakt van het vertrouwen van de Hamiltons om hen te bestelen. Hij gebruikte woorden als ondankbaar, berekenend en ontrouw.
Clara luisterde in stilte, machteloos om de stroom van beschuldigingen te stoppen zonder een sterke advocaat aan haar zijde. Getuigen paradeerden door de rechtszaal en ondersteunden de versie van de gebeurtenissen zoals die door de familie was verteld.
Sommigen pasten hun verklaringen aan om te passen bij het verhaal van de aanklager. De waarheid leek er weinig toe te doen. Adam stond naast zijn moeder, met zijn armen over elkaar, en weigerde haar aan te kijken.
Telkens als Clara naar hem keek voor een teken van steun, keek hij weg, gevangen door zijn lafheid en de last van gehoorzaamheid.
Margaret, aan de andere kant, was zelfverzekerd, glimlachte en fluisterde tegen haar advocaat alsof de zaak al gewonnen was. Achter in de rechtszaal zat hij met zijn vader.
Hij had daar niet moeten zijn, maar hij stond erop te gaan. Hij bekeek alles stilzwijgend en begreep meer dan de volwassenen zich konden voorstellen.
Hij besefte dat de vrouw die altijd met liefde voor hem had gezorgd, nu als een crimineel werd behandeld.
En hoewel hij om zijn mening vroeg, wist hij in zijn hart dat Clara de waarheid sprak. Buiten veroordeelden de media haar al, zonder op het vonnis te wachten.
Wrede krantenkoppen en krantenkoppen vulden de kranten. Maid @millioparies, de Hamiltons verraden. Reacties op sociale media noemden haar ambitieus, een leugenaar en manipulatief.
Clara zag haar naam verwoest en voelde zich stemloos. Toch klampte ze zich vast aan de laatste restjes kracht die ze nog had. Toen het haar beurt was om te spreken, stond ze op en zei vastberaden dat ze nooit iets had aangeraakt dat niet van haar was.
Ze herinnerde zich hoe ze jarenlang aan hem had gewerkt en hoe ze Iza’s hartstochtelijk had liefgehad. Haar stem brak, maar ze huilde niet.
