Later blijkt uit officiële documenten dat een medisch onderzoek aantoonde dat Ruth blijvende lichamelijke gevolgen en een grote nerveuze gevoeligheid had. Ondanks dit gewelddadige verleden laten de archieven een langzaam herstel zien: James werd arbeider en later landeigenaar, Mary werkte onvermoeibaar en de kinderen leerden lezen.
Tientallen jaren later schreef Ruth in een familiebijbel die door hun nakomelingen bewaard werd, een paar ontroerende regels over haar jeugd en de fotoshoot: haar vader had erop gestaan dat ze allemaal aanwezig en duidelijk zichtbaar zouden zijn, omdat « dit beeld langer zou voortbestaan dan hun stemmen ».
Wanneer een anonieme familie een symbool wordt:
dankzij het werk van Sarah en de getuigenis van een nakomeling van Ruth komt de foto eindelijk uit de anonimiteit. Het wordt het hart van een tentoonstelling getiteld « De familie Washington: Overleven, Heropbouwen, Doorgeven », een waarlijk collectief Afro-Amerikaans geheugen.
