Dit portret uit 1872 is niet langer slechts een afbeelding van een gezin dat poseert in hun mooiste kleren. Het is het bewijs dat mannen, vrouwen en kinderen in de nasleep van de slavernij het recht opeisten om gezien te worden als een echt gezin, compleet, waardig en fier, ondanks de littekens.
Ruths hand, getekend maar duidelijk zichtbaar, lijkt tegen degenen die er vandaag naar kijken te zeggen: « We hebben geleden, ja. Maar we hebben ook geleefd, liefgehad en een toekomst opgebouwd. Zie ons niet alleen als slachtoffers: zie ons als overlevenden. »
En misschien is dat wel de mooiste kracht van een simpele, oude foto: een verborgen pijn omzetten in een boodschap van moed die generaties overstijgt.
