8) Turbulentie en waarheid
Later rolde er lichte turbulentie door de hut. Ethan schrok, maakte zich druk en kwam toen tot rust tegen mijn hartslag. Ik dacht aan hoeveel vreemden me tot hier hadden gedragen: verpleegsters die me ‘mama’ noemden als de titel te groot voelde, een maatschappelijk werker die een uur lang bij me zat met een leeg formulier zonder op de klok te kijken, mijn moeder die recepten bewaarde om eten te maken dat naar haar kindertijd smaakte. De wereld kan onvriendelijk zijn, ja, maar hij zit ook vol met mensen die van plaats wisselen zodat je het verschil kunt onthouden.
9) De wandeling over de Jet Bridge
Toen we landden, wachtte meneer Hart bij de deur om afscheid te nemen van de bemanning. Hij knikte naar me, niets theatraals, slechts een stille erkenning. » Het gaat geweldig met je, » zei hij. « Dank je wel – voor de stoel, » antwoordde ik. « Voor de goede orde, » voegde hij er vriendelijk aan toe, « als iemand zich ooit afvraagt waarom je kind huilt, vertel het hem dan: omdat zijn longen werken en zijn hart sterk is. » Hij gaf de stewardess een visitekaartje en wees naar mij. » Zorg ervoor dat ze dit krijgt. »
10) Wat de kaart zei
Bij de poort vouwde ik de kaart open.
Mocht je ooit een referentie of een brug terug naar je werk nodig hebben wanneer je er klaar voor bent, dan heeft mijn kantoor een lijst met flexibele functies bij partnerbedrijven. Geen druk, alleen opties. En hier zijn twee reisvouchers, zodat je vandaag niet met babyspullen in de trein hoeft te jongleren. — DH Daarachter zaten twee kleine vouchers en een korte handgeschreven PS: AH was mijn vrouw. Ze zei altijd dat elk huilend kind iemands hele wereld is. Ze had gelijk. Wees lief voor je wereld. — D. Ik drukte mijn handpalm op de inkt, alsof dankbaarheid door papier kon reizen.
