5) « Eindelijk zijn ze weg! »
Terwijl de man in het pak terugliep naar economy class, gooide de luidruchtige passagier zijn hoofd achterover. » Eindelijk zijn die vrouw en haar baby weg! O mijn god, ik ben zo blij! » De cabine werd stil rond die woorden. De man in het pak pauzeerde, keek hem aan en sprak zachtjes – alsof iemand een vergaderzaal met gesloten deuren toesprak. » Meneer Cooper? » De grijns van de pestkop vervaagde. « Eh… ja? » » Daniel Hart, » zei de man, terwijl hij zijn hand uitstak. » We zouden elkaar vanavond ontmoeten. Ik ben voorzitter van Hart & Lyle Partners. U leidt de Cooper-account. » De man trok zijn kleur uit zijn gezicht. « Meneer Hart, ik… » Daniel verhief zijn stem niet. Dat was ook niet nodig. » We bouwen projecten die gezinnen dienen. Als een huilend kind je dag verpest, is het misschien niet de juiste keuze om onze dag te vertegenwoordigen. Neem voor de rest van de vlucht de achterste rij bij het toilet. Ik laat mijn kantoor je maandag bellen. » De stewardess wees met een neutrale uitdrukking helemaal naar achteren. Meneer Cooper stond op. Niemand klapte. Niemand spotte. De stilte zelf voelde als een vonnis.
6) Een hut vol stille helden
Vriendelijkheid vermenigvuldigde zich als licht. Een student aan de overkant van het gangpad bood aan: « Ik kan hem vasthouden terwijl jij wat water drinkt. » Een oudere vrouw drukte een klein pakje tissues in mijn hand. De stewardess fluisterde: « We warmen zijn flesje op – zeg maar wanneer. » Ethan, gevoed en ingebakerd, viel in slaap met één hand uitgespreid over zijn wang, net zoals David vroeger op zondagmiddag sliep. Verdriet kwam naar boven en ik liet het passeren, net als het weer. Toen het opklaarde, kon ik weer zien.
7) Het briefje bij het raam
Een half uur later lag er een gevouwen kaartje op mijn dienblad.
Mevrouw Hayes, u hoeft zich voor de stem van uw kind niet te verontschuldigen. Baby’s huilen omdat ze leven, en dat is een geschenk. Houd de stoel vrij. Ik red me wel. — D. Hart. Onder zijn naam stond een kortere regel: Ter nagedachtenis aan AH. De initialen betekenden niets voor mij, maar de zorg wel. Ik drukte het kaartje plat om het niet te kreuken en stopte het in het zakje van mijn luiertas, naast Ethans reservesokken.
