De telefoon ging om 3:14 ‘s middags – een schel, indringend geluid dat de rust van de babykamer verbrak. Ik zat op mijn knieën op het zachte kleed, mijn acht maanden oude buik rustte zwaar op mijn dijen terwijl ik een klein rompertje opvouwde. Het was zo’n zacht geel dat het leek op gesponnen zonlicht, een belofte van het leven dat in mij groeide.
Ik glimlachte terwijl ik de kleine geborduurde eend op de borst volgde en me voorstelde hoe mijn zoon de stof zou vullen. Nog maar een paar weken, dacht ik.
Toen ging de telefoon weer. Aanhoudend. Veeleisend.
Met een kreun kwam ik overeind en drukte een hand tegen mijn pijnlijke onderrug. Ik waggelde naar de commode en nam de telefoon op via de luidspreker, zonder de ID te controleren.
« Hallo? »
De stem aan de andere kant van de lijn was van iemand die ik niet kende. Het was een diepe, mannelijke stem met een officiële intonatie die de haartjes op mijn armen overeind deed staan.
“Mevrouw Thompson? Laura Thompson ?”
“Ja, dat ben ik.”
“Dit is de politie van de staat Washington. Uw echtgenoot, Michael Thompson , is betrokken geraakt bij een auto-ongeluk op de I-5 in de richting van Portland.”
De lucht in mijn longen bevroor. Het gele rompertje gleed van mijn gevoelloze vingers en dwarrelde naar de grond.
‘Ongeluk?’ fluisterde ik. ‘Is… is hij in orde?’
De stilte aan de andere kant leek een eeuwigheid te duren, zwaar van onuitgesproken slecht nieuws.
‘Hij leeft nog, mevrouw. Hij is naar het Mercy General Hospital gebracht . Maar…’ De agent aarzelde. ‘Hij was niet alleen.’
De laatste zin bleef in de lucht hangen, beladen met een gewicht dat ik niet meteen kon duiden. Hij was niet alleen. Natuurlijk niet. Michael was verkoopmanager bij een luxe autodealer. Hij leefde voor de deal, voor de klant.
‘Met wie was hij?’ vroeg ik, mijn stem nauwelijks hoorbaar. ‘Een klant?’
“Die details staan niet in het voorlopige rapport, mevrouw. Alleen dat de passagier ook is vervoerd. U moet onmiddellijk naar het ziekenhuis komen.”
De verbinding werd verbroken.
Ik stond daar, mijn telefoon nog in mijn hand, starend naar het gevallen rompertje. Hij was niet alleen. De zin echode in de stille kamer en kreeg een donkerdere, scherpere klank. Een trilling begon in mijn handen en trok door tot in mijn knieën.
Het was geen klant. Ik voelde het in mijn onderbuik, een ziek, zwaar voorgevoel dat niets met ochtendmisselijkheid te maken had.
Zonder erbij na te denken, greep ik mijn tas en autosleutels. Ik liet de deur van het appartement openstaan. In de lift weerspiegelde de spiegel een vreemde: een bleek gezicht, grote, angstige ogen en een enorme buik die eruitzag als een fragiel schild tegen de storm die me te wachten stond.
De tranen stroomden onverwacht over mijn wangen – stille, hete strepen terwijl ik door de regenachtige straten van Seattle reed. Elk rood licht was een kwelling. Elke langzame auto was een vijand.
Hij was niet alleen.
Ik parkeerde lukraak bij Mercy General, de motor draaide nog na terwijl ik naar de schuifdeuren rende. Het ziekenhuis was een chaos van ruis: piepjes, gehaaste voetstappen, de geur van ontsmettingsmiddel die direct misselijkheid opwekte.
‘Mijn man,’ hijgde ik tegen de receptioniste, terwijl ik me aan de balie vastgreep. ‘Michael Thompson. Auto-ongeluk.’
Ze typte langzaam, tergend langzaam. « SEH. Afdeling B. Spreek met de hoofdverpleegkundige aan het einde van de gang. »
Ik liep verder. De gang leek wel een tunnel in een nachtmerrie. Mensen staarden – de wanhopige, zwangere vrouw die waggelend op het noodlot afstevende.
Aan de balie van vleugel B keek een oudere verpleegster met een strenge blik op.
“Laura Thompson?”
« Ja. »
“Zijn toestand is stabiel. Hij heeft een gebroken linkerarm en wat schaafwonden, maar is bij bewustzijn. De dokter komt zo bij u.”
Een golf van opluchting overspoelde me, zo intens dat mijn knieën knikten. Ik leefde nog. Ik was bij bewustzijn. Ik greep me vast aan het aanrecht om overeind te blijven.
‘En de… de andere persoon?’ vroeg ik. ‘Diegene die bij hem is?’
De uitdrukking op het gezicht van de verpleegster veranderde. Een vleugje medelijden? Of misschien oordeel?
“Zijn passagier ligt in het bed naast hem. Lichte verwondingen.”
Passagier. Het woord klonk intiem. Té intiem.
Ze gaf me een klembord. « Ik wil dat je deze inschrijfformulieren ondertekent. »
Ik pakte de pen, maar mijn blik werd getrokken naar de bovenkant van de pagina, waar een gehaaste medewerker de details had opgeschreven.
Patiënt: Michael Thompson, bed 14.
Passagier: Jessica Ramirez.
De naam trof me als een fysieke klap in mijn maag. Ik kreeg geen lucht meer.
Jessica Ramirez.
De buurvrouw van appartement 1202. De yogalerares met de lieve glimlach en de stille echtgenoot. De vrouw die drie dagen geleden met een pot zelfgemaakte jam op mijn deur klopte en met stralende ogen vroeg of ik de baby al voelde schoppen.
Diezelfde Jessica die mijn hand had vastgehouden en had gezegd: « Je zult een geweldige moeder worden, Laura. Ik heb zoveel bewondering voor je. »
Het klembord gleed uit mijn vingers en viel met een oorverdovende klap op de grond.
Ik zakte neer op het koude linoleum, de wereld kromp ineen tot één enkel, verwoestend punt. Mijn man was niet bij een klant. Hij was bij mijn vriendin.
En ze leefden nog. Wat betekende dat de leugen ook had overleefd.
‘Mevrouw? Mevrouw, gaat het goed met u?’
Stevige handen grepen mijn armen vast en tilden me op. Ik werd naar een plastic stoel geleid, maar mijn lichaam voelde leeg aan, als een omhulsel. Het gewicht in mijn buik voelde niet langer als mijn zoon; het voelde als de last van een verraad dat ik pas net begon te begrijpen.
Jessica Ramirez.
De naam was als gif dat zich door mijn aderen verspreidde. Elke herinnering herschikte zich in een ziekelijk licht. De ‘toevallige’ ontmoetingen in de lift. De manier waarop ze altijd naar Michaels schema vroeg. ‘Hij werkt zo hard, arme jongen. Je moet voor hem zorgen, Laura.’
Het was geen solidariteit. Het was verkenning.
En die barbecue van twee maanden geleden… Ik herinner me dat ik uitgeput van de zwangerschap op het dakterras zat, terwijl Jessica naast me zat. Ze had haar hand op mijn buik gelegd.
‘Kan ik het voelen?’ had ze gevraagd. ‘Het is zo’n magische verbinding, hè? Niets kan die verbreken.’
Ik voelde de gal in mijn keel opkomen. Het was niet zomaar een affaire. Het was een toneelstuk. Ze wilde een plekje op de eerste rij bij het leven dat ze aan het ontmantelen was.
“Mevrouw Thompson?”
Een jonge dokter met een bril met metalen montuur stond voor me. » Dokter Patel . Uw man is buiten levensgevaar. Hij heeft geluk gehad. »
Gelukkig. Het woord smaakte naar as. Gelukkig dat hij nog leefde om de ravage die hij had aangericht onder ogen te zien.
‘Mag ik hem zien?’ Mijn stem was onherkenbaar – vlak, levenloos.
« Hij is nu onder sedatie vanwege de pijn, » zei dokter Patel aarzelend. « En de andere patiënt ligt in dezelfde observatiekamer. Misschien is het beter om even te wachten… »
‘Nee,’ zei ik, terwijl ik opstond. De duizeligheid was verdwenen, vervangen door een koud, scherp beeld. ‘Ik wil hem nu zien.’
Hij leidde me naar een kamer die door een groen gordijn van de gang was afgescheiden. Hij schoof het gordijn opzij.
De scène openbaarde zich als een tafereel van schuld.
Twee bedden naast elkaar. Rechts lag Michael. Zijn arm was gespalkt, zijn gezicht zat onder de krassen; hij sliep als een verdoofde. Zelfs bewusteloos zag hij er zwak uit.
Links, op minder dan twee meter afstand, stond Jessica.
Ze had een verbandje bij haar haargrens. Ze staarde naar het plafond, verdiept in haar eigen wereld, totdat ze ons binnen hoorde komen. Langzaam draaide ze haar hoofd.
Haar ogen ontmoetten de mijne.
Het was een onmiddellijke herkenning. Paniek vertrok haar gelaatstrekken en ontnam haar de serene uitstraling van de yogalerares die ik zo goed kende. Haar mond ging open, maar er kwam geen geluid uit. Ze leek op een vis die naar adem hapt op een steiger.
Er was geen spoor van berouw in haar ogen. Alleen de angst van een roofdier dat in een val was gelopen.
Ik schreeuwde niet. Ik huilde niet. Ik liep de kamer binnen, mijn stappen zwaar en vastberaden. Ik bleef staan aan het voeteneinde van Michaels bed, maar ik keek hem niet aan. Mijn blik was op haar gericht.
‘Hij was niet alleen,’ zei ik.
